Roztoczek domowy

7 listopada, 20187 listopada, 2018Zwalczanie

Czym jest roztoczek domowy?

Roztoczek domowy (z łac. Glycyphagus domesticus) jest stawonogiem z rzędu roztoczy i rodziny roztoczkowatych. Jest on pospolitym szkodnikiem zbóż i innych produktów.

Miejsce występowania: magazyny zbożowe,
Zagrożenia dla produktów takich jak: ziarna zbóż, tytoń, suszone zioła, suszone mięso, suszone owoce, muzealne eksponaty przyrodniczem
Rozmiary szkodnika: od 0,30 do 75 mm.

Morfologia roztoczka domowego – jak wygląda?

Ciało roztoczka domowego jest jajowate, szerokie, zaokrąglone na końcu i matowobiałe. Wzdłuż ciała przeświecają dwie plamki układu pokarmowego. Szczecinki roztoczka domowego są silnie piórkowane, sztywne i nieco krótsze niż jest to w przypadku roztoczka owłosionego. W przedniej części ciała roztoczka domowego znajduje się wąska tarczka. Ze środka przewężenia wychodzi para długich szczecin.

Organ pseudostigmalny roztoczka domowego jest pierzasty, cienki i ma rozwidloną oś. Odnóża roztoczka domowego są cienkie i długie. Stopy roztoczka domowego zakończone są niewielkim pazurkiem, który otoczony jest banieczkowatym fałdem skórnym. W przeciwieństwie do stóp roztoczka owłosionego nie mają one filcowego okrycia. Organ płciowy roztoczka domowego znajduje się pomiędzy biodrami II i III pary odnóży tego roztocza. Otwór analny roztoczka domowego sięga do końca ciała. Samce roztoczka domowego mają od 0,30 do 0,42 milimetra długości.

Rozmiary samic roztoczka domowego są większe, a jednocześnie dużo bardziej zróżnicowane niż jest to w przypadku samców. Mają one od 0,45 do 0,75 milimetra długości. Za otworem analnym samic roztoczka domowego znajduje się niewielka torebka kopulacyjna, która nieznacznie wystaje poza krawędź ciała roztoczka domowego. Samce i samice roztoczka domowego pod względem wyglądu są do siebie bardzo podobne z tym że samce roztoczka domowego nie posiadają przyssawek stopowych i analnych.

Rozmnażanie się i rozwój roztoczka domowego

Rozwój roztoczka domowego może następować przy wilgotności powietrza przekraczającej 79% i temperaturze przekraczającej 8 ° Celsjusza. Optymalne dla rozwoju roztoczka domowego warunki to wilgotność względna wynosząca 90% i temperatura powietrza wynosząca 25 ° Celsjusza. W warunkach tych rozwój roztoczka domowego trwa 3 tygodnie. W tym czasie pojedyncza samica składa 100 jaj. W temperaturze wynoszącej 16 ° Celsjusza rozwój pokolenia roztocza domowego trwa 6 tygodni.

PROFESJONALNA FIRMA DDD

U roztocza domowego pojawia się stadium hypopusa ruchomego, choć rozwój może następować bez tego stadium. Hypopus ruchomy roztocza domowego ma on 0,33 milimetra długości. Jest płaski i owalny. Ukryty jest on wewnątrz skórki wylinkowej protonimfy. Hypopus roztocza domowego cechuje się bardzo wysoką odpornością na działanie warunków zewnętrznych.

Żerowanie roztoczka domowego w magazynach

Roztoczek domowy najczęściej spotykany jest na terenie magazynów zbożowych gdzie żeruje na nasionach zbóż. Poza nasionami zbóż ten mały robaczek żywi się również tytoniem, surowcami zielarskimi, suszonym mięsem i suszonymi owocami. Często pojawia się w materacach, tapicerowanych meblach i kołyskach mebli, a w przeszłości pojawiał się również w siennikach. W środowisku naturalnym pojawia się również w gniazdach ptaków i sianie.

Jakie zagrożenie stanowi roztoczek domowy?

Roztoczek domowy powoduje poważne zniszczenia w tytoniu, suszonych ziołach, zielnikach, ulach oraz w muzealnych eksponatach przyrodniczych.

Roztoczek domowy zawilgaca produkty spożywcze, wywołuje schorzenia dróg oddechowych i zapalenie skóry. Roztoczek domowy przenosi też tasiemca Catenotaenia pusilla dla którego jest on pośrednim żywicielem.

Mącznik młynarek

23 października, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Mącznik młynarek (Tenebrio molitor) to chrząszcz z rodziny czarnuchowatych

Gdzie występuje mącznik młynarek

Mącznik młynarek występuje w różnego rodzaju produktach pochodzenia roślinnego. W Polsce jest pospolitym szkodnikiem żerującym w magazynach, młynach, piekarniach, mieszkaniach, pod korą drzew i w gniazdach ptaków. W magazynach larwy czasami drążą korytarze w belkach.

Morfologia szkodnika, czyli jak wygląda mącznik młynarek

Mącznik młynarek ma ciało ciemnobrunatne do czarnego z tłustym połyskiem. Posiada dobrze rozwinięte skrzydła, z których chętnie korzysta nocą. Charakteryzuje go ukryty tryb życia.

Rozwój i rozmnażanie mącznika młynarka

Samice kopulują w maju i w czerwcu. Po kilku dniach zaczynają składać jaja. Dziennie mogą złożyć do 40 jaj. Łącznie w ciągu życia składają około 200 jaj, ale ich liczba może sięgać do nawet kilkuset. Okres składania jaj może trwać do 1,5 miesiąca. Rozwój larwy jest wyjątkowo powolny. Trwa on od jednego do półtora roku. W tym czasie larwy przechodzą od 9 do 14 wylinek. Dojrzała larwa osiąga długość 28 mm.

Kolor w zależności od wieku zmienia od białego do żółto-brązowego. Larwy są bardzo odporne na głód. Mogą przeżyć bez pokarmu nawet 9 miesięcy. Mącznik młynarek jest odporny na działanie niskich temperatur. W temperaturze – 150 stopni Celsjusza larwy mogą przeżyć do 3 tygodni. Dobrze znoszą też niską wilgotność powietrza (nawet 60%).

Mól nasienniczek – jak wygląd, gdzie się rozwija i co je szkodnik zbóż.

21 września, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Co to jest mól nasienniczek?

Mól nasiennicze (Hofmannophila pseudospretella) to motyl z rodziny krasówkowatych.

Krasówkowate

Krasówkowate mają wydłużone, trapezoidalne skrzydła. Głaszczki wargowe krasówkowatych są długie i wygięte ku górze. Zakończone są one ostrym członem końcowym. Głaszczki żuchwowe krasówkowatych są małe.

Jak wygląda mól nasienniczek?

Mól nasienniczek ma od 7 do 12 milimetrów długości i 20 milimetrów rozpiętości skrzydeł. Głowa i tułów mola nasienniczka są brunatnawe. Przednie skrzydła mola nasienniczka są żółtobrunatne. Jedynie w części zewnętrznej i nasadowej są one brunatnoszare. W środkowej części skrzydeł znajduje się kilka ciemnych plamek. Tylnie skrzydła mola nasienniczka są szarawe. Znajduje się na nich jaśniejsza strzępina.

Rozmnażanie się i rozwój mola nasienniczka

Długość życia motyli uzależniona jest od warunków zewnętrznych panujących w danym miejscu. Przy wilgotności powietrza wynoszącej 70% i temperaturze 20 stopni Celsjusza jest to 12 dni.

Samice mola nasienniczka składają jaja pojedynczo na szorstkich powierzchniach. Pojedyncza samica mola nasienniczka składa do 500 jaj. Jaja mola nasienniczka są owalne, twarde i błyszczące. Samice mola nasienniczka nie przyklejają ich do podłoża. Długość rozwoju embrionów spada wraz ze wzrostem temperatury. Przy temperaturze wynoszącej 13 stopni Celsjusza jest to 56 dni, a przy temperaturze wynoszącej 20 stopni Celsjusza 14 dni.

Gąsienice mola nasienniczka unikają światła. Z tego powodu żerują w oprzędach i wgryzają się do wnętrz produktów. Produkty opuszczają one przed przepoczwarzeniem się. Gąsienice mola nasienniczka są białe z wyjątkiem podłużnych szarych pasków. Na ich ciałach znajdują się nieliczne włoski. Gąsienice dorastają do 16 milimetrów długości.

Przepoczwarzenie odbywa się w różnego rodzaju kryjówkach na przykład w szczelinach w ścianach. Stadium poczwarki trwa 56 dni w temperaturze wynoszącej 13 stopni Celsjusza i 25 dni w temperaturze wynoszącej 20 stopni Celsjusza. Poczwarki mola nasienniczka luźno ułożone są wewnątrz kokonu. Kokon ten jest dość łamliwy. Rozdziera się tak, jakby był wykonany z grubego papieru.

Rozwój pokolenia mola nasienniczka trwa 117 dni, ale w naszych warunkach klimatycznych występuje tyko jedno pokolenie tego owada w ciągu roku.

Motyle mola nasienniczka widywane są od maja do września.

Co je mól nasienniczek?

Gąsienice mola nasienniczka żerują w ziarnach i produktach przemiału zbóż, innych rodzajach nasion, skórach i wełnie. Na terenie mieszkań zjadają klej do tapet. Największe szkody wyrządzane są przez tego owada w pomieszczeniach wilgotnych.

Występowanie mola nasienniczka

W Polsce mól nasienniczek występuje pospolicie.

Rybiki cukrowe – czym są i jak się ich pozbyć

7 września, 20182 września, 2020Zwalczanie

Czasami, kiedy w nocy zapalamy światło zauważamy małe, srebrne robaczki mające kształt wydłużonej kropli. Robaki te po zauważeniu światła bardzo szybko zaczynają uciekać zygzakami i już po chwili znikają z naszego pola widzenia. Ca to za małe robaczki, które zdarza nam się widywać w nocy? Te malutki robaczki uciekające w nocy to rybiki cukrowe.

Rybik cukrowy – co to jest?

Rybik cukrowy znany również jako srebrzyk jest owadem z rodziny rybikowatych i rzędu rybików. W przeszłości rybik cukrowy zaliczany był do szczeciogonków, ale obecnie takson ten nie jest wyróżniany, a jego przedstawiciele zaliczani są do rybików lub przerzutek.

Jak wygląda rybik cukrowy?

Wygląd rybika cukrowego jest bardzo charakterystyczny w związku z czym trudno jest go pomylić z innymi gatunkami owadów. Z owadów występujących w Polsce jedynie blisko z nim spokrewniony rybik piekarniany jest do niego podobny.

Ciało rybika cukrowego w przedniej części jest dość szerokie, ale zwęża się ku tyłowi. Krótkie odnóża rybików cukrowych zakończone są składającą się z trzech członów stopą. Bez szczecin, styli, czułek i nóg ciało rybików cukrowych kształtem przypomina wydłużoną kroplę wody.

Wielkość rybików cukrowych

Rybik cukrowy osiąga do 10 milimetrów długości. Brunatnawe lub szare łuski nadają mu metaliczny połysk. Odnóża i spodnia część ciała są minimalnie jaśniejsze od reszty ciała. Czułki rybików cukrowych są proste, długie, biczykowate, skierowane do przodu i składają się z wielu członów. Ich długość dochodzi do ¾ długości ciała. Szczeciny, które pokrywają ciało rybików cukrowych są gładkie i nie mają zadziorów. Trzy długie szczeciny znajdują się na końcu ciała rybika cukrowego. Oprócz tych szczecinek na końcu odwłoka znajdują się również style których są 2 lub 3 pary. Oczy rybika cukrowego składają się z 12 ommatidów. Wygląd poszczególnych segmentów tułowiowych rybika cukrowego jest dość podobny. Na każdym z nich znajduje się para odnóży. Mimo iż odnóża te zakończone są ostrymi pazurkami rybiki cukrowe nie chodzą po pionowych, gładkich powierzchniach.

Jak wspominaliśmy jedynym owadem przypominającym rybika cukrowego żyjącym w Polsce jest rybik piekarniany. Czym różni się on od rybika cukrowego? Jest on dłuższy i bardziej krępy. Pokrywające go łuski są czarne lub żółtawe, a jego czułki szczeciny są znacząco dłuższe niż jest to w przypadku rybika cukrowego.

Do rybika cukrowego podobne są również inne gatunki rybików, ale nie występują one w Polsce. Bardzo powszechne są za to poza Polską. Pojawiają się nawet na Antarktydzie, choć najliczniejsze są w miejscach o cieplejszym klimacie. Najwięcej przedstawicieli tej rodziny żyje na południowoafrykańskiej pustyni Namib.

Rozmnażanie się i rozwój rybików cukrowych

Jaja rybików cukrowych mają owalny kształt. Są one szerokie na milimetr i długie na 1,5 milimetra. Po złożeniu są one białe i gładkie Podczas swojego rozwoju marszczą się one i kurczą. Po wyjściu z jaja larwa rybika cukrowego ma 2 milimetry długości. Jest mlecznobiała. Na jej ciele nie ma wyrostków, ani szczecin. Łuski rybika cukrowego pojawiają się dopiero po trzecim linieniu. Po czwartym linieniu pojawia się pierwsza para styli, a druga para po ósmym lub dziewiątym linieniu. Rybik cukrowy przekształca się w mogącą się rozmnażać postać dorosłą po dziesiątym linieniu. Rybiki cukrowe żyją dość długo jak na owady. Przy temperaturze wynoszącej 27 stopni Celsjusza żyją one przez 3,5 roku. W wyższych temperaturach czas życia rybików cukrowych skraca się.

Przy temperaturze wynoszącej 29 stopni Celsjusza owady te żyją 2 lata, a przy temperaturze wynoszącej 32 stopnie Celsjusza półtora roku. Jaja składane są przez rybiki cukrowe latem pojedynczo lub w liczących do 3 jaj grupach. Mogą być one składane na pokarmie lub w szczelinach. Pojedyncza samica rybika cukrowego składa około 100 jaj. Rozwój jaj może następować w temperaturze wynoszącej od 22 do 37 stopni Celsjusza i jest on szybszy w wyższych z mieszczących się w tym przedziale temperatur. Przy temperaturze wynoszącej 32 stopnie Celsjusza rozwój ten trwa 19 dni. Przy 22 stopniach Celsjusza wydłuża się on do 43 dni. W warunkach niskiej wilgotności może dojść do zaschnięcia jaj rybika cukrowego przy czym im wyższa jest temperatura tym wyższa musi być wilgotność aby nie doszło do zaschnięcia jaj. Rozwój jaj rybika cukrowego przy temperaturze wynoszącej 27 stopni Celsjusza trwa od trzech do czterech miesięcy. Rybiki cukrowe są mało odporne na działanie niskich i wysokich temperatur oraz na niską wilgotność powietrza. Wymagania te wynikają z faktu, że te małe srebrne robaczki wywodzą się z rejonów tropikalnych.

Zwyczaje rybika cukrowego

Rybiki cukrowe dość rzadko żerują w dzień. Prowadzą głównie nocny tryb życia. Zaskoczone nagłym pojawieniem się światła podczas ich żerowania początkowo nieruchomieją, a następnie uciekają do zygzakowatymi ruchami do swoich kryjówek. Ponieważ rybiki cukrowe lubią wilgoć szczególnie często pojawiają się one w łazienkach.

Co je rybik cukrowy – pożywienie rybików

Rybik cukrowy jest komensalem człowieka czyli zwierzęciem żywiącym się pozostawionymi przez człowieka resztkami.

Dieta rybika cukrowego jest bardzo zróżnicowana. Rybik cukrowy może zjeść niemal wszystko czym żywi się człowiek, a ponadto żywi się również papierem, klejami oraz tkaninami takimi jak jedwab, wełna i bawełna. Na terenie mieszkań rybiki cukrowe najczęściej widujemy w miejscach w których jest woda takich jak wanny lub zlewy.

Wrogowie rybika cukrowego

Na rybiki cukrowe polują pająki, pareczniki, skorki pospolite i koty.

Co zrobić żeby nie mieć rybików cukrowych

Prawdopodobieństwo pojawienia się rybików cukrowych w naszym mieszkaniu możemy znacząco zmniejszyć dbając o porządek w mieszkaniu. Przede wszystkim należy usuwać resztki pokarmu. Ponadto należy wietrzyć ciemne wilgotne pomieszczenia i wszelkie szpary w podłodze.

Zwłaszcza zadbanie o niską wilgotność w mieszkaniu jest pomocne w zwalczaniu tego owada ponieważ niska wilgotność zabija go znacząco szybciej od braku pożywienia. Ponieważ rybiki preferują wysokie temperatury warto je obniżyć, choćby na krótko poprzez wietrzenie. Wszelkie resztki pokarmowe powinny być szybko sprzątane.

Dużym utrudnieniem w zwalczaniu rybików cukrowych jest długowieczność osobników dorosłych, która sprawia, że jaja składane są przez srebrzyki przez dłuższy czas, a także wysoka odporność rybikówna głód. Bez pożywienia te owady występujące w łazienkach mogą przeżyć nawet rok.

Zwalczanie rybików cukrowych

Niestety zwalczanie rybików cukrowych przedstawionymi metodami nie jest szczególnie skuteczne. Wynika to przede wszystkim z długowieczności rybików cukrowych i ich wysokiej odporności na głód. Srebrzyki mogą przeżyć bez jedzenia nawet rok. Trudno jest przez tak długi czas zachowywać idealną czystość w mieszkaniu. Z tego powodu najlepszy sposób na rybiki cukrowe i najlepsza metoda na rybiki cukrowe to zwalczanie rybików cukrowych za pomocą substancji chemicznych. Substancje te najczęściej nakładane są poprzez oprysk na rybiki cukrowe. Ponieważ zwyczajni ludzie nie posiadają sprzętu niezbędnego aby wykonać oprysk na srebrzyki w celu jego wykonania najlepiej skorzystać z usług profesjonalnej firmy DDD zajmującej się zwalczaniem rybików cukrowych.

Karaczany – czym są, skąd się biorą, rodzaje karaczanów.

16 sierpnia, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Czym są karaczany?

Karaczany znane również jako hełmce są rzędem prymitywnych owadów spokrewnionych z szarańczakami. Karaczany są dość duże jak na owady i silnie zbudowane. Ich długie biczykowate czułki cały czas są w ruchu. Przedplecze karaczanów jest silnie rozwinięte. Zazwyczaj mają one dwie pary skrzydeł spośród których pierwsza jest sztywna i nakrywa drugą, błoniastą parę skrzydeł. U niektórych spośród gatunków karaczanów skrzydła uległy redukcji. Karaczany żerują na terenie domów, mieszkań, magazynów, restauracji i innych zasiedlanych przez ludzi miejsc. Nieprzyjemny zapach wydzielany przez gruczoły skórne, duża ruchliwość i obrzydliwy wygląd sprawiają, że te robaki domowe budzą u ludzi obrzydzenie. Większość karaczanów to robaki domowe wywodzące się z rejonów tropikalnych. Karaczany prowadzą głównie nocny tryb życia w związku z czym widywane są rzadziej niż wynikało by to z ich liczebności.

Karaczanowate – karaczan wschodni, karaczan prusak, przybyszki

Większość karaczanów występujących w Polsce wywodzi się z rodziny karaczanowatych. Karaczanowate to robaki domowe o owalnym i spłaszczonym ciele. Ich czułki są długie i biczykowate. Oczy duże. Narządy gębowe typu gryzącego. Przedplecze karaczanowatych ma kształt trójkąta z zaokrąglonymi bokami. Odnóża bieżne karaczanowatych są dobrze rozwinięte. Większość karaczanowatych ma skrzydła, ale u niektórych spośród nich są one zredukowane. Karaczany nie latają nawet jeśli posiadają dobrze rozwinięte skrzydła. Skrzydeł robaki te używają jedynie jako spadochronu podczas spadania z większej wysokości. Na końcu odwłoka karaczanowatych obu płci znajdują się wyrostki nazywane cerciami. U samców ponadto pojawiają się nieczłonowane style. Jaja składane są przez karaczanowate w specjalnych kokonach, które zbudowane są z wydzielanej przez samice substancji. Kokony te rozrywane są przez larwy po ich wylęgnięciu się z jaj. Po wyjściu z jaj larwy karaczanowatych są białe i bezskrzydłe. Chityna pokrywająca ich ciała ciemnieje po kilku godzinach. Po kilku linieniach wyrastają im skrzydła i przysadki odwłokowe. Larwy karaczanowatych mogą regenerować utracone człony swoich czułków.

Karaczanowate przenoszą zarazki i pasożyty wywołujące liczne choroby w tym między innymi dur brzuszny, glistnicę, gruźlicę i owsicę. Karaczanowate to robaki które najczęściej rozprzestrzeniają się na większe odległości razem z produktami na których żerują, a na mniejsze najczęściej wędrując w tym między innymi przez kanalizację i przewody centralnego ogrzewania.

Karaczan wschodni

Karaczan wschodni (Blatta orientalis) znany jest również jako karaczan pospolity lub karaluch.

Wygląda karaczana wschodniego

Ciała karaczana wschodniego jest płaskie i masywnie zbudowane. Samice są niemal czarne. Mają one 28 milimetrów długości. U samców odwłok w 2/3 zakryty jest skórzastymi okrywami. U samic okrywy te mają formę niewielkich wyrostków. Czułki samic karaluchów są nieco krótsze od ich ciał, a czułki samców karaluchów nieco dłuższe od ich ciał. W populacjach karaczanów wschodnich dominują samice. Sporadycznie karaczany wschodnie rozwijają się przez partenogenezę. Kokon w którym ułożone są jaja karaluchów jest większy od kokonu karaczanów prusaków. Ma on 6 milimetrów szerokości i 10,5 milimetrów długości. Ma on brązową barwę i lekko wygięty kształt.

Rozówj karacznaów wschodnich

Po opuszczeniu jaj larwy karaluchów są białe i mają 6 milimetrów długości. Już po kilku godzinach zmieniają jednak barwę na żółtą. Z każdym kolejnym linieniem stają się one coraz ciemniejsze. Podczas swojego rozwoju larwa karaczana prusaka linieje od 6 do 10 razy. Długość życia osobników dorosłych karaczana wschodniego uzależniona jest od temperatury otoczenia. Przy temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza jest to 140 dni. Kokon formowany jest przez samice karaczana wschodniego po upływie od kilku do kilkunastu dni od odbycia przez nią kopulacji. Liczba jaj wewnątrz kokonu jest zmienna. Przeciętnie jest ich 16. Podczas swojego życia samica karaczana wschodniego tworzy od 8 do 10 kokonów. Po uformowaniu kokon składany jest przez samice na pokarmie lub w niewielkiej odległości od niego. Czas od złożenia jaj do wylęgu larw uzależniony jest od temperatury otoczenia niemniej bez względu na temperaturę jest on znacząco dłuższy niż w przypadku większości owadów w tym zwłaszcza owadów magazynowych do których karaczan wschodni jest zaliczany. Przy temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza rozwój zarodka trwa 42 dni. Przy temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza wydłuża się on do 57 dni, a przy temperaturze wynoszącej 21°Celsjusza wydłuża się on do aż 81 dni. Larwy karaczana prusaka rozwijają się w temperaturze przekraczającej 22°Celsjusza. Rozwój larw jest dość długi. W optymalnych warunkach na które składają się dostępność odpowiedniego pokarmu i temperatura wynosząca około 30°Celsjusza rozwój larw trwa 300 dni. Przy temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza rozwój ten wydłuża się do 530 dni. Jeśli larwom brakuje odpowiedniego pokarmu to ich rozwój może trwać od 3 do 4 lat. Za równo w niskich jak i w wysokich temperaturach karaczany wschodnie szybko giną. W temperaturze wynoszącej od 42 do 43°Celsjusza połączonej z wysoką wilgotnością giną one już po upływie jednej godziny.

W przeciwieństwie do karaczana prusaka karaczan wschodni rozmnaża się i żeruje w podłogowych częściach pomieszczeń. Najczęściej karaczany wschodnie pojawiają się w miejscach w których jest ciepło takich jak okolice rur z ciepłą wodą i pieców oraz za kaloryferami. Karaczan wschodni spotykany jest na terenie piekarni, zakładów gastronomicznych, mieszkań i statków. O ich pojawieniu się świadczą przede wszystkim nieprzyjemny zapach pochodzący z wydzieliny gruczołów skórnych karaluchów oraz kał przypominający odchody myszy którymi karaczany wschodnie zanieczyszczają produkty.

Karaczan wschodni rozwija się na bardzo podobnych produktach co blisko z nim spokrewniony karaczan prusak . jest on jednak dużo bardziej od karaczana prusaka wrażliwy na brak wody w powietrzu i w pokarmach.

W Polsce karaczan wschodni jest pospolity, ale rzadszy od karaczana prusaka.

**Karaczan prusak (Blatella germanica)**

Karaczan prusak jako jedyny przedstawiciel karaczanów występujący w Polsce zaliczany jest do rodziny prusakowatych.

Wygląd karaczana prusaka

Karaczan prusak znany jest również jako francuz, karaczan persak lub karaczan prusak jest brudnożółty. Jedynie jego odnóża i czułki są minimalnie jaśniejsze od reszty ciała. Samice karaczana prusaka mają od 12 do 16 milimetrów długości. Samce karaczana prusaka mają od 10 do 12 milimetrów długości. Na tarczce tułowiowej karaczana prusaka znajdują się dwie czarne, podłużne kreski. Odnóża karaczana prusaka są długie. Na goleniach karaczana prusaka znajdują się charakterystyczne kolce.

W skład stopy karaczana prusaka wchodzą dwa pazurki i poduszka znana również jako aridum. Na czterech członach stopy karaczana prusaka znajdują się przylgi wewnętrzne. Wieloczłonowe czułki są równie długie co ciało karaczana prusaka. Karaczany prusaki bardzo dbają o ich higienę. Regularnie czyszczą je przesuwając przez aparat gębowy. Odwłok karaczana prusaka jest wyraźnie segmentowany. Na jego końcu znajdują się pierwotne wyrostki nazywane cerciami.

Rozwój prusaków

Jaja karaczana prusaka są długie. W kokonie układane są one w dwóch szeregach. Kokon karaczana prusaka ma 2,5 milimetra szerokości i 5,5 milimetra długości. Ma on lekko zakrzywiony kształt. Tuż przed wyjściem larw ma on brązową barwę. Larwy karaczana prusaka, które niedawno wyszły z jaja są białe niemniej kształtem ciała przypominają one osobniki dorosłe karaczana prusaka. Podczas rozwoju ciemnieją one, wyrastają im skrzydła oraz cerci, a także zwiększa się liczba członów w ich czułkach z 26 po wylęgu do 87 po osiągnięciu stadium dorosłego.

Kokon formowany jest przez samice karaczana prusaka po upływie 7 dni od jej zapłodnienia. Kokon posiada poprzeczne bruzdy, które odpowiadają położeniu komór jajowych. W kokonie może się znajdować od 16 do 56 jaj. Przeciętnie jest to 30 jaj. Kokon przytwierdzony jest do końca odwłoka samicy. Samica nosi go tam aż do wylęgu larw. Czas po którym następuje wylęg larw uzależniony jest od temperatury. W temperaturze pokojowej są to 24 dni. Przy temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza jest to 15 dni. Samica przestaje interesować się kokonem po wylegnięciu się z niego jaj. W temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza osobniki dorosłe karaczanów prusaków żyją 260 dni. Podczas swoje życia samice karaczanów prusaków czterokrotnie składają kokony. Przed złożeniem każdego z kokonów konieczne jest przeprowadzenie nowego zapłodnienia.

Podczas swojego rozwoju larwy karaczana prusaka linieją od 6 do 7 razy. Po zrzuceniu oskórek zjadany jest przez larwy. Długość rozwoju larw uzależniona jest od temperatury w której rozwój ten następuje. Przy temperaturze wynoszącej 21°Celsjusza rozwój ten trwa 174 dni. Przy temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza długość tego rozwoju skraca się do 74 dni. W badaniach laboratoryjnych stwierdzono, że czas rozwoju larw karaczana prusaka hodowanych pojedynczo jest dłuższy niż jest to w przypadku larw karaczanów prusaków hodowanych w grupach. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe karaczanów prusaków są dość odporne na brak pożywienia. Przy temperaturze wynoszącej 22°Celsjusza małe larwy karaczanów prusaków mogą przeżyć 10 dni bez pożywienia. Jeśli chodzi o czas, który mogą bez pożywienia przeżyć osobniki dorosłe karaczana prusaka to jest on silnie uzależniony od płci danego karaczana prusaka. W przypadku samców karaczana prusaka jest to 15 dni, a w przypadku samic karaczana prusaka 40 dni. Ciała larw karaczanów prusaków są silnie spłaszczone. Ułatwia to im przebywanie w niedostępnych miejscach takich jak listwy podłogowe, szpary i okolice rur kanalizacyjnych oraz przedostawanie się przez wąskie szczeliny. Za dnia karaczany prusaki przebywają w ukryciu. Bardzo intensywne żerowanie karaczanów prusaków ma miejsce krótko po zapadnięciu zmroku oraz tuż przed świtem. Najdrobniejsze wstrząsy podłoża lub nawet gwałtowniejsze ruchy powietrza powodują ich szybką ucieczkę. Posiadane przez karaczany prusaki skrzydła używane są przez nie wyłącznie do lotu szybowcowego. Samce karaczanów prusaków mogą wykonywać niewielkie skoki.

Karaczan prusak szkodnikiem wszystkożernym

Karaczan prusak jest owadem bardzo pospolitym. Występuje on w magazynach, mieszkaniach, szpitalach, restauracjach i innych miejscach. Pożywieniem karaczanów prusaków są głównie resztki żywnościowe. Karaczany prusaki preferują produkty zawierające duże ilości wody takie jak na przykład marchew, owoce, ziemniaki niemniej żeruje on również w suchszych produktach takich jak pieczywo, cukier i mąka. Karaczany prusaki są wszystkożerne, ale nie mogą rozwijać się jeśli żywią się produktami zawierającymi niewielkie ilości białka. Sporadycznie zdarza się wśród karaczanów prusaków kanibalizm. Jego ofiarą padają osobniki okaleczone lub te, które nie zrzuciły jeszcze do końca oskórka larwalnego.

Szkody powodowane przez karaczana prusaka polegają na zanieczyszczaniu produktów wylinkami i odchodami, a także na przenoszeniu powodujących gnicie produktów grzybów i bakterii.

Karaczan prusak wywodzi się z Azji, ale obecnie występuje na całym świecie. Najczęściej pojawia się w lokalach posiadających centralne ogrzewanie. Występuje gromadnie.

Przybyszki

Na terenie Polski sporadycznie pojawiają się również karaczan australijski znany też jako przybyszka australijska i karaczan amerykański znany również jako przybyszka amerykańska. Gatunki te są jednak znacznie rzadsze od karaczana wschodniego i karaczana prusaka ponieważ mają wysokie wymagania dotyczące z temperatury.

Zadomkowate – karaczany żyjące poza budynkami

Karaczany żyją nie tylko wewnątrz budynków, ale również poza nimi. Wszystkie występujące w Polsce karaczany żyjące poza budynkami zaliczane są do rodziny zadomkowatych. Nie stanowią one zagrożenia dla działalności człowieka ponieważ nie mogą rozmnażać się wewnątrz budynków. Przedstawiciele zadomkowatych, którzy przypadkiem trafią do wnętrz budynków giną po upływie kilku dni. W związku z tym zazwyczaj nie ma konieczności zwalczania przedstawicieli tej rodziny. Wszystkie owady zaliczane do rodziny zadomkowatych są dość rzadkie w związku z czym dość rzadko są one również spotykane. Przedstawicielami zadomkowatych występującymi w Polsce są między innymi bezżyłka plamista, zadomka leśna i zadomka polna.

Bezżyłka plamista

Bezżyłka plamista (Phyllodromica maculata) jest brunatnoczarna i błyszcząca. Przedplecze bezżyłki plamistej jest czarne z wyjątkiem jasnego obrzeża. Pokrywy są żółtawe i pozbawione siatki żyłek oraz czarnych plamek.

Samice i samce bezżyłki plamistej różnią się między sobą przede wszystkim wielkością i kształtem pokryw. Pokrywy samic bezżyłki plamistej są zaokrąglone i ścięte. Osiągają one od 2,7 do 3,2 milimetrów długości. Pokrywy samców sięgają do końca ich odwłoka. Mają one od 5,5 do 6 milimetrów długości. Ponadto samice bezżyłki plamistej są minimalnie mniejsze od samców. Mają one od 6,5 do 7 milimetrów długości podczas gdy samce mają od 6,5 do 7,4 milimetra długości. Poza tym u samców nie występuje czarnobrunatna plama w dolnej części pokryw.

Bezżyłka plamista występuje na terenie centralnej Europy. Jej obszar występowania rozciąga się od Polski , Słowacji i Węgier przez Czechy i austriacki Tyrol aż do rzeki Ren w Niemczech. Możliwe, że występuje ona również na terenie Ukrainy, Rumunii i Szwajcarii.

W Polsce bezżyłka plamista występuje w całym kraju. Pojawia się od maja do sierpnia.

Zadomka leśna

Zadomka leśna ma od 9 do 11 milimetrów długości. Jej pokrywy są brunatnożółte i lancetowate. Przedplecze zadomki leśnej jest czarne z wyjątkiem mającego barwę kości słoniowej obramowania. Dołek gruczołowy okrągławy i duży. Zadomka leśna jest szeroko rozpowszechniona na terenie Europy. Jest pospolita w całej Polsce.

Zadomka polna

Zadomka polna jest pospolita w Europie i na terenie zachodniej Syberii. Ma ona od 7 do 13 milimetrów długości. Ubarwienie jej ciała jest zmienne. Skrzydła samca zadomki polnej są długie. Na jego przedpleczu znajduje się czarna plama o nieostrych krawędziach. Samice mają krótsze skrzydła, a ich przedplecze jest jasnobrązowe.

Zadomka polna występuje głównie na terenie lasów. Występuje również na terenie sadów, ogrodów i w zaroślach. Zadomka polna jest wszystkożerna.

Samce najczęściej widywane są na ziemi, a samice na niskich roślinach. Przedstawiciele tego gatunku widywani są od maja do września. Samice składają jaja do mających 3 milimetry długości kokonów.

Ziarnojad brazylijski (Spermophagus subfasciatus Boh.)

19 lipca, 201811 lipca, 2018Zwalczanie

Ziarnojad brazylijski

**(Spermophagus subfasciatus Boh.)**

Czym jest ziarnojad brazylijski ?

Ziarnojad brazylijski to chrząszcz z rodziny strąkowcowatych.

Jak wygląda ziarnojad brazylijski – Charakterystyka szkodnika

Samice ziarnojada brazylijskiego są oliwkowo-brązowe, a samce jasnobrązowe. Samice ziarnojada brazylijskiego są większe od samców. Mają one od 2 do 2,2 milimetrów długości podczas gdy samce mają od 1,6 do 1, 8 milimetra długości.

Głowa ziarnojada brazylijskiego jest szeroka, niemal trójkątna. Nie posiada ona przewężenia znajdującego się za oczami, które można zaobserwować u wielu innych gatunków strąkowców. Jest ona czarna z wyjątkiem białych kępek włosów. Czułki piłkowane. Przedplecze bardzo szerokie w stosunku do swojej długości. Całe ciało ziarnojada brazylijskiego jest owalne i szerokie. Odnóża ziarnojada brazylijskiego są ciemnobrązowe z wyjątkiem jaśniejszych stóp. Na wierzchołkach goleni ziarnojada brazylijskiego znajdują się żółtoczerwone kolce.

Co je ziarnojad brazylijski – żerowanie owada

Ziarnojad brazylijski żeruje głównie na fasoli. Obok fasoli żeruje również na soi, grochu oraz na nasionach roślin motylkowatych.

Rozwój ziarnojada brazylijskiego

Jaja przyklejane są przez samice ziarnojada brazylijskiego do fasoli lub innych ziaren na których będzie odbywało się żerowanie larw wkrótce po zakończeniu przez samice stadia poczwarki. Pojedyncza samica składa przeciętnie od 20 do 30 jaj. Jaja ziarnojada brazylijskiego są białe, okrągłe i płaskie. Mają one 0,4 milimetra szerokości i 0,6 milimetra długości.

Żerowanie larw ziarnojada brazylijskiego odbywa się wewnątrz nasion. Wszystkie stadia larwalne ziarnojada brazylijskiego pozbawione są odnóży. Jest to ewenementem wśród strąkowców ponieważ w przypadku większości przedstawicieli tej grupy pierwsze stadium larwalne posiada odnóża.

Przepoczwarzenie larw ziarnojada brazylijskiego ma miejsce w kokonie, który budowany jest przez nie z resztek kału i pokarmu.

Optymalna dla rozwoju ziarnojada brazylijskiego temperatura wynosi 31,5 stopni Celsjusza. W temperaturze tej cykl rozwojowy ziarnojada brazylijskiego trwa od 23 do 31 dni. W niższych temperaturach czas rozwoju ziarnojadów brazylijskich wydłuża się do nawet 3-4 miesięcy w przypadku najniższych temperatur w których może następować rozwój tego owada.

Występowanie ziarnojada brazylijskiego

Początkowo ziarnojad brazylijski występował wyłącznie na terenie Ameryki Łacińskiej. Z towarami w których żeruje rozprzestrzeniał się na kolejne rejony świata w których panują wysokie temperatury. Na terenie Europy ziarnojad brazylijski występuje w ogrzewanych pomieszczeniach.

Czym są i jakie zagrożenie stanowią szerszenie

5 lipca, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Czym są szerszenie

Szerszeń Europejski znany również jako szerszeń groźny, a najczęściej określany jako po prostu szerszeń jest owadem z rodziny osowatych. Szerszeń jest jedynym przedstawicielem rodzaju Vespa występującym w Polsce. Pokrewne mu gatunki azjatyckie nie występują na terenie Europy Środkowej. W naszym artykule napiszemy jak wyglądają szerszenie, gdzie żyją szerszenie, co jedzą szerszenie, jak zwalczyć szerszenie, jak wytępić szerszenie, jak się pozbyć szerszeni i jak wyeliminować szerszenie. Napiszemy również o zwalczaniu blisko spokrewnionych z szerszeniami i zwalczanych podobnymi metodami co szerszenie os. Napiszemy jak zwalczać osy, jak wytępić osy, jak się pozbyć os, jak zwalczyć osy, jak wyeliminować osy, jak usunąć gniazdo os i jak wygląda usuwanie gniazda os.

Masz problem z szerszeniami lub osami?

Skontaktuj się z nami! tel. +48 505 177 654, email: biuro@insektpol.pl

Jak wyglądają szerszenie

Szerszeń jest największym gatunkiem osowatych występującym w Polsce. Wielkość szerszeni uzależniona jest od kasty do której należy dany osobnik szerszenia. Największe są królowe liczące sobie od 25 do 35 milimetrów długości. Samce szerszeni mają od 21 do 23 milimetrów, a robotnice liczą sobie od 17 do 24 milimetrów. Jest to dość sporo jak na owada, ale to i tak niewiele w porównaniu z szerszeniami występującymi w innych częściach świata. Na przykład występujący w Azji i Japonii bliski krewny szerszenia Europejskiego czyli mandarinia Vespa jest od niego niemalże dwukrotnie większy. Duże jak na owada rozmiary szerszeni wynikają głównie z tego, że polują na inne owady, a w świecie natury drapieżniki zazwyczaj są większe od swoich ofiar. Od tej reguły jest wiele wyjątków. Dotyczą one jednak głównie zwierząt w przypadku których kilka osobników wspólnie poluje na jedną ofiarę takich jak na przykład mrówki co nie ma miejsca w przypadku szerszeni mimo iż również są one owadami społecznymi.

Ubarwienie szerszeni cechuje się dużym stopniem zróżnicowania w zależności od miejsca występowania i płci danego szerszenia. Na pierwszym segmencie odwłoka, przedpleczu i głowie szerszeni znajdują się bordowe plamy.

Na głowie szerszeni umiejscowione są silne żuwaczki z wyraźnym, żółtym rysunkiem. Żuwaczki szerszeni są krótkie i nie krzyżują się. Wyraźne, złożone oczka szerszeni mają nerkowaty kształt. Czułki samic szerszeni są dwunastoczłonowe, a samców trzynastoczłonowe.

Szerszenie latają dzięki dwóm parom błoniastych skrzydeł, które spięte są ze sobą za pomocą rzędu haczyków dzięki czemu tworzą one jednolitą powierzchnię lotną. Podczas spoczynku skrzydła szerszeni układają się wzdłuż ciał tych owadów.

Zakończenie odwłoka różni się w zależności od płci danego szerszenia. U samic kończy się ono pokładełkiem podczas gdy u samców zakończone jest ono wyrostkami używanymi przez nie do przytrzymywania samic podczas kopulacji.

Gdzie występują szerszenie ?

Szerszenie są szeroko rozpowszechnione w wielu rejonach półkuli północnej. Występują w Ameryce Północnej, Europie i Azji. W Ameryce Północnej w której owady te zostały introdukowane z Europy szerszenie żyją we wschodniej części USA i w południowej części Kanady. Szerszenie występują na terenie całej Europy z wyjątkiem Islandii, Irlandii, Szkocji, północnej Skandynawii, południowych krańców Hiszpanii i Włoch oraz Grecji. W Azji szerszenie występują w północnej Turcji, na Kaukazie, w południowej Syberii, na Sachalinie, w Mongolii, we wschodnich i północnych Chinach, w Korei, Japonii i Tajwanie.

Najczęściej szerszenie pojawiają się na terenie lasów liściastych, gdzie zakładają gniazda w dziuplach drzew w tym zwłaszcza dębów. Naturalne siedliska szerszeni stale zmniejszają się w związku z czym owady te coraz częściej spotykane są w pobliżu ludzkich siedzib.

Obok dziupli gniazda budowane są przez szerszenie również w opuszczonych ulach, ziemnych norach i budkach lęgowych ptaków. Czasami zdarza się nawet, że gniazda szerszeni zakładane są w dziuplach, które cały czas zasiedlane są przez ptaki. Jeśli szerszenie decydują się na założenie gniazd w pobliżu ludzkich siedzib to preferują zwłaszcza tereny na których liczne są drzewa i krzewy na przykład lasy, parki i ogrody. Szerszenie preferują miejsca z dużą ilością roślin ponieważ przekłada się ona na wysoką dostępność owadów będących ich pożywieniem.

Rozwój gniazda szerszeni w ciągu roku

Szczegółowy przebieg wydarzeń w różnych koloniach szerszeni w ciągu roku może różnić pomiędzy sobą w zależności od kolonii, pogody oraz klimatu panującego w danym miejscu. Na podstawie obserwacji szerszeni utworzono jednak dość szczegółowy harmonogram działań podejmowanych przez szerszenie w ciągu roku.

Królowa szerszeni zazwyczaj opuszcza swoją kryjówkę w której przebywała zimą pod koniec kwietnia. W pierwszej połowie maja osiedla się, rozpoczyna budowę gniazda i zaczyna składać jaja.

Szerszenie zazwyczaj budują swoje gniazda bardzo wysoko, choć czasami zdarza się również, że budowane są one przez nie tuż nad ziemią. Gniazda szerszeni budowane są z papierowej masy uzyskiwanej przez szerszenie z drewna.

Pierwszym etapem budowy gniazda przez królową jest utworzenie przez nią niewielkiego plastra i przymocowanie go do odpowiedniej podpory. Podporą tą może być belka znajdująca się na poddaszu lub gałąź. Następnie plaster ten otaczany jest warstwami papieru oddzielanymi od siebie wypełnianymi powietrzem przestrzeniami. Początkowo gniazdo szerszeni jest niewielkie. Dopiero z czasem rozrasta się ono by docelowo osiągnąć kilkadziesiąt centymetrów, a nawet metr szerokości. Duże gniazda szerszeni zamieszkiwane są przez kilkaset, a nawet tysiąc robotnic.

Gniazda budowane są przez szerszenie z drewna i śliny. Skąd szerszenie biorą drewno niezbędne do budowy gniazd? Zdobywają je zeskrobując fragmenty starego, zwietrzałego drewna. Następnie mieszane jest ono przez nie ze śliną i zamieniane w szybko twardniejącą papkę. Czasami zdarza się, że szerszenie używają do budowy drewna pochodzącego z pomalowanych belek. W takich sytuacjach gniazda szerszeni mogą być kolorowe, a nie tak, jak jest to zazwyczaj szare.

Gniazda szerszeni zazwyczaj są kuliste. Nie zawsze jednak przyjmują one właśnie taki kształt. Jak wspominaliśmy mogą one mieć nawet metr szerokości, a nierzadko zdarza się, że zakładane są w miejscach w których po prostu nie ma miejsc na kule tej wielkości. W takich sytuacjach gniazda szerszeni mogą przyjmować inny kształt niż kula. Na przykład szerszenie bardzo często zasiedlają dziuple w pniach mimo iż są one zdecydowanie zbyt małe by rozwinęła się w nich pełnowymiarowa kolonia.

W przypadku szczególnie dużych kolonii szerszeni może zdarzyć się, że część szerszeni odłączy się od kolonii i założy własne gniazdo.

Gniazdo szerszeni ma zawsze tylko jeden otwór znajdujący się w jego dolnej części. Ułatwia to utrzymanie stałej temperatury i wilgotności wewnątrz gniazda oraz jego obronę. Przez tą samą dziurę szerszenie wyrzucają odpadki z gniazda.

W gnieździe szerszeni znajdują się sześciokątne komórki w których samica składa jaja. Pierwsze jaja składa ona czterech dniach od rozpoczęcia budowy. Larwy szerszeni wylęgają się z jaj po upływie 10 dni od ich złożenia. Larwy szerszeni informują królową o tym, że są głodne drapiąc po ścianach komórek w których się znajdują. Podczas swojego rozwoju larwy szerszeni przechodzą przez pięć stadiów larwalnych. Rozwój larw szerszeni trwa trzy tygodnie. Po upływie tego czasu zamykają się one w komórkach i rozkładają osłonę z jedwabnego oprzędu. Metamorfoza larw szerszeni rozpoczyna się w pierwszej połowie czerwca.

Po trwającym kolejne trzy tygodnie stadium poczwarki w drugiej połowie czerwca z komórek wydostają się dorosłe osobniki szerszeni. W tym okresie larwy przekształcają się wyłącznie w robotnice. Życie robotnicy szerszeni jest dość krótkie. Trwa ono od trzech do czterech tygodni. Podczas tego czasu robotnice szerszeni niestrudzenie pracują dla dobra kolonii. Pojawienie się w gnieździe pierwszych innych niż królowa osobników dorosłych to ważny moment w historii gniazda. Od tej chwili robotnice przejmują większość obowiązków królowej dzięki czemu może ona skupić się na składaniu jaj. Królowa składa więc ich coraz więcej. Potrzebnych jest zatem coraz więcej papieru do rozbudowy gniazda o kolejne komórki w których mogłyby rozwijać się larwy. Papier ten produkowany jest przez wylęgnięte wcześniej robotnice. Na skutek działań robotnic gniazda zwiększa swoją średnicę i powiększa się o kolejne plastry. Nierzadko ich ilość dochodzi do ośmiu, a nawet więcej. Kierunek włókien z których składa się gniado uzależniony jest od tego w której części gniazda dane włókna się znajdują. Włókna znajdujące się w ścianach gniazda nieregularnie krzyżują się ze sobą co przyczynia się do zwiększenia się ich wytrzymałości.

Szerszenie potrafią regulować temperaturę wewnątrz gniazd. Robotnice podwyższają ją poprzez energiczne poruszanie się wewnątrz gniazda. Jeśli temperatura jest zbyt wysoka obniżają ją dostarczając wodę do gniazda.

Sporadycznie dochodzi do przenoszenia gniazd. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, kiedy stare gniazdo zostało założone w miejscu zbyt małym na rozwinięcie się pełnego gniazda. Miejsce na nowe gniazdo wyszukiwane jest przez robotnice, które następnie lecą razem do niego z królową. Podczas budowy nowego gniazda dalej hodowane są młode larwy znajdujące się w starym gnieździe. Po przeobrażeniu się wszystkich larw znajdujących się w starym gnieździe przestaje ono być używane.

Na przełomie sierpnia i września królowa zaczyna składać jaja z których wylęgną się osobniki mogące się rozmnażać. Czas w którym w kolonii zaczynają być hodowane samce i królowe jest początkiem jej upadku. Robotnice zaczynają zaniedbywać larwy z których powstałyby przyszłe robotnice, a zamiast tego skupiają się na opiece nad przyszłymi królowymi i samcami.

Trutnie i przyszłe królowe szerszeni nie pracują, a jedynie leżą i jedzą. Loty godowe szerszeni trwają od połowy września aż do końca października. Wtedy też następuje zapłodnienie królowych szerszeni. Samce szerszeni giną wkrótce po rójce, a królowe rozpoczynają poszukiwania odpowiedniego miejsca do hibernacji. Nie wszystkie królowe szerszeni przetrwają do wiosny. Większość z nich zginie zabita przez grzyby lub drapieżniki.

Zimę samice szerszeni najczęściej spędzają w glebie. W przetrwaniu mrozów pomaga im wytwarzanie zapobiegającego zamarzaniu glicerolu. Po wyjściu z kryjówki rozpoczynają one poszukiwania pożywienia w postaci owadów i soku drzew oraz miejsca w którym będą mogły założyć gniazdo.

Kryształy znajdujące się w gniazdach szerszeni

W górnej części każdej z sześciokątnych komórek plastrów z których składają się gniazda szerszeni montowane są przez robotnice niewielkie kryształy posiadające magnetyczne właściwości. Kryształy te mają średnicę wynoszącą jedną dziesiątą milimetra. Składają się one z tlenu, żelaza i tytanu. Jakie korzyści dają szerszeniom te kryształy? Niestety nie wiadomo. Podejrzewa się jednak, że umożliwiają one szerszeniem orientacje w ciemności panującej wewnątrz gniazd oraz chronią gniazda przed przechyleniem podczas budowy. Nie wiadomo czy podobne kryształki znajdują się również w gniazdach os lub pszczół.

Masz problem z szerszeniami lub osami?

Skontaktuj się z nami! tel. +48 505 177 654, email: biuro@insektpol.pl

Co jedzą szerszenie ?

Dieta szerszeni uzależniona jest od kasty do której zaliczany jest dany szerszeń. Larwy i królowe szerszeni odżywiają się głównie pokarmem zwierzęcym w postaci owadów, które dostarczane są im przez robotnice. Białko zawarte w ciałach owadów umożliwiają królowym rozwinięcie jajników i produkcje jaj, a larwom wzrost masy ciała. Same robotnice również odżywiają się owadami jednak ich dieta składa się głównie z węglowodanów takich jak sok drzew i owoców takich jak gruszki, śliwki i jabłka oraz nektarem i spadzią. Szerszenie często uszkadzają gałązki drzew na przykład wierzb co pozwala im na uzyskanie dostępu do soków którymi się pożywiają.

Jak szerszenie polują na swoje ofiary? Zazwyczaj robotnice łapią je w locie, a następnie odcinają im głowę lub miażdżą ją. Następnie szerszeń ląduje z ofiarą na liściu lub gałązce. Na gałązce lub liściu szerszeń odcina ofierze odwłok, skrzydła, nogi i głowę jeśli nie odciął jej wcześniej. Jeśli upolowana została osa lub pszczoła odcinane jest również żądło. Do gniazda zanoszony jest jedynie najbardziej pożywny tułów.

Czasami zdarza się, że z powodu złej pogody robotnice nie mogą polować. Wtedy sytuacja się odwraca i to larwy zaczynają karmić robotnice słodkim roztworem. Pełnią zatem tą samą funkcję co miód u pszczół. Są żywą spiżarnią umożliwiającą kolonii przetrwanie ciężkich czasów.

Szerszenie znajdujące się w jednym gnieździe łapią kilka kilogramów innych owadów w ciągu sezonu. Jest to bardzo dużo biorąc pod uwagę jak niewielka jest waga szerszeni znajdujących się w pojedynczym gnieździe. Wiele z tych owadów łapanych jest w nocy. Jedynymi drapieżnikami łapiącymi nocą podobne co szerszenie ilości owadów są nietoperze. Szerszenie są najważniejszymi drapieżnikami w świecie owadów. Można wręcz powiedzieć, że są one odpowiednikiem orłów w świecie ptaków.

Wśród zjadanych przez szerszenie owadów dominują muchy stanowiące około 90 % ich ofiar. Często ofiarą szerszeni padają też pszczoły zdarza się to jednak znacząco rzadziej niż w przypadku much.

Jak daleko latają szerszenie od gniazda

Szerszenie latają w odległości wynoszącej do 1000 metrów od gniazda. Im gniazdo szerszeni jest bliżej tym częściej owady te widywane są w danym miejscu. Oznacza to, że jeśli często widujemy szerszenie w danym miejscu to ich gniazdo musi być niedaleko.

Kiedy latają szerszenie ?

Szerszenie latają głównie w dzień, ale jeśli jest bezwietrznie i wilgotnie mogą one żerować również w nocy.

Jasne światła przyciągają i dezorientują szerszenie. Często doprowadzają one nawet do zderzania się szerszeni z szybami. Szerszenie potrafią latać nawet przy bardzo słabym oświetleniu wynoszącym jedną setną Luxa.

Zagrożenia ze strony szerszeni

Szerszenie są zwierzętami bardzo niebezpiecznymi dla człowieka. Najbardziej niebezpieczne są użądlenia szerszeni zlokalizowane w okolicach gardła. Mogą one spowodować powstanie opuchlizny, a w konsekwencji uduszenie.

Jad szerszeni

W jadzie szerszeni znajdują się acetylocholina, fosfolipazy A i B, histamina, kinina i serotonina.

Objawy użądlenia szerszeni są bardzo podobne do objawów użądlenia pszczoły miodnej. Na skórze pojawiają się ból, obrzęk, opuchlizna, podrażnienie i swędzenie. W przypadku jeśli ktoś zostanie wielokrotnie użądlony przez szerszenie może dojść u niego do bólów głowy, dreszczy, duszności, nudności, wymiotów, wzrostu temperatury, zmniejszenia ciśnienia krwi, zmniejszenia wydzielania moczu oraz do pojawienia się swędzących bąbli.

Jeśli dana osoba zostanie użądlona przez dużą ilość szerszeni może to doprowadzić do porażenia jej układu oddechowego i serca.

Zwalczanie szerszeni

Życie w pobliżu gniazda szerszeni wiąże się z niemałym ryzykiem dla ludzi w tym zwłaszcza dla dzieci, które często bywają nieostrożne ponieważ nie zdają sobie sprawy z tego, jak duże jest zagrożenie ze strony tych owadów. Poza tym owady zwalczają pożyteczne, a jednocześnie coraz rzadsze pszczoły. Szerszenie powodują też poważne szkody w sadownictwie i leśnictwie. Uszkadzają drzewa, nadgryzają dojrzałe owoce i niszczą elementy wykonane z drewna. Z licznymi zagrożeniami wiąże się również mieszkanie w pobliżu gniazd blisko spokrewnionych z szerszeniami os.

Z tego powodu jeśli w pobliżu naszego domu pojawiło się gniazdo szerszeni lub gniazdo os zazwyczaj wiąże się to z koniecznością jego usunięcia. Usuwanie gniazd szerszeni i usuwanie gniazd os wiąże się z dużym ryzykiem dla usuwających je osób. Dlatego usuwanie gniazd szerszeni lub usuwanie gniazd os najlepiej zlecić osobom profesjonalnie zajmującym się zwalczaniem szerszeni lub zwalczaniem os. Usuwanie gniazd szerszeni i usuwanie gniazd os to jedyna profesjonalna metoda zwalczania szerszeni i profesjonalna metoda zwalczania os. Zwrócenie się o pomoc do profesjonalistów to najlepsze wyjście jeśli konieczna jest likwidacja szerszeni, likwidacja os, zwalczanie os lub zwalczanie szerszeni.

Masz problem z szerszeniami lub osami?

Skontaktuj się z nami! tel. +48 505 177 654, email: biuro@insektpol.pl

Zadarlica spiżarnianka – czym jest, jak się rozwija i jak wygląda. (Pyralis farinalis)

18 czerwca, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Czym jest zadarlica spiżarnianka – szkodnik magazynowy

Zadarlica spiżarnianka to gatunek motyla z rodziny omacnicowatych.

Jak wygląda zadarlica spiżarnianka – morfologia owada

Osobniki dorosłe zadarlicy spiżarnianki mają 12 milimetry długości i 25 milimetrów rozpiętości skrzydeł. Przednie skrzydła w części nasadowej oraz zewnętrznej są brunatno-fioletowe, a po środku żółtawoszare. Części o różnych barwach oddzielone są od siebie poprzecznymi białymi liniami. Tylne skrzydła zadarlicy spiżarnianki są oliwkowo-szare. W ich środkowej części znajdują się dwa poprzeczne falowane białe pasy.

Rozwój zadarlicy spiżarnianki

Pojedyncza samica zadarlicy spiżarnianki składa 120 jaj. Składane są one na ścianach, opakowaniach i wilgotnych produktach w grupach liczących po kilkanaście sztuk. Jaja zadarlicy spiżarnianki maja 0,4 milimetra szerokości i 0,6 milimetra długości i są bardzo pomarszczone. Zmarszczki biegną wzdłuż jajka tworząc na nim siatkowy wzór. Jaja składane są po upływie od dwóch do pięciu dni od kopulacji.

Gąsienice zadarlicy spiżarnianki wylęgają się z jaj po upływie dziewięciu dni od ich złożeni. Po wylęgnięciu się z jaj są one różowe. Następnie zmieniają barwę na brudno białą z wyjątkiem brązowej głowy i ostatniego segmentu odwłoka. Pod koniec rozwoju osiągają one 25 milimetrów długości. Na bokach larwy znajdują się owłosione brodawki. Żerowanie gąsienic odbywa się rurkowatym oprzędzie w grupach liczących po kilka sztuk. Oprząd ten opuszczany jest przez gąsienice przed przepoczwarzeniem. Rozwój gąsienic trwa 2 miesiące i odbywa się w miesiącach letnich, ale zdarza się, że zimują one aż do maja.

Ciemno brązowe poczwarki zadarlicy spiżarnianki mają 12 milimetrów długości.

Osobniki dorosłe zadarlicy spiżarnianki pojawiają się na terenie magazynów od maja do sierpnia. Rozwój zadarlicy spiżarnianki odbywa się w mące, otrębach, słomie, sianie i wilgotnym ziarnie. W Polsce zadarlica występuje powszechnie, ale w stosunkowo niewielkich ilościach.

W pomieszczeniach ogrzewanych rozwój może odbywać się przez cały rok. Szybki rozwój zadarlicy spiżarnianki sprawia, że w ciągu roku może rozwinąć się wiele pokoleń tego owada.

Pochodzenie nazwy zadarlicy spiżarnianki

Podczas odpoczynku odwłok zadarlicy podnoszony jest (zadzierany) do tyłu skąd pochodzi nazwa tego owada.

Występowanie zadarlicy spiżarnianki

Zadarlica spiżarnianka występuje głównie na terenie miejsc w których przechowywane są zboża takich jak na przykład stodoły i magazyny. Szczególnie często pojawia się ona w sytuacji, gdy ziarno przechowywane jest w złych warunkach co powoduje zawilgocenie ziarna.

Zadarlice znajdowane były również w kurzych odchodach.

Zadarlica spiżarnianka powoduje poważne straty w przechowywanych ziarnach niemniej bywa również wykorzystywany przez człowieka. W Chinach owady te są jednym ze składników owadzich herbat.

Zadarlica spiżarnianka występuje w większości rejonów świata w tym między innymi w USA, Wielkiej Brytanii, Wyspach Falklandzkich oraz w Chinach.

Pokątnik złowieszczek – wygląd, występowanie i zywaczaje

4 czerwca, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Czym jest pokątnik złowieszczek?

Pokątnik złowieszczek (Blaps mortisaga L.) to duży owad zaliczany do rodziny czarnuchowatych.

Jak wygląda pokątnik złowieszczek

Osobniki dorosłe pokątnika mają od 20 do 28 milimetrów długości. Czułki pokątnika są długie. Sięgają one aż do nasady przedplecza. Czwarty, piąty i szósty człony czułek mają długość większą od szerokości. Głowa, przedplecze i pokrywy są punktowane, ale ich punktowanie jest drobne i płytkie. Odnóża smukłe, stopy walcowate. W ostatniej parze nóg pokątnika pierwszy człon jest dłuższy od pozostałych razem wziętych. Ciało pokątnika jest czarne i wydłużone. Pokrywy pokątnika mają bardzo nietypowy kształt będący charakterystyczną cechą tego gatunku. Są one owalne, ale z tyłu tworzą one coś w rodzaju ogonka znanego jako mucro. Słowo mucro pochodzi od greckiego słowa múkron oznaczającego ostro zakończony punkt.

Występowanie pokątnika – gdzie można spotkać pokątnika?

Pokątnik złowieszczek przystosował się do życia w środowisku przekształconym przez człowieka. Występuje głównie w miejscach ciemnych i wilgotnych takich jak cmentarze, magazyny, młyny, piwnice, spiżarnie, stajnie i szopy. Czasami pokątnik złowieszczek pojawia się również w piekarniach na resztkach mąki lub w innych miejscach w których znajduje się mąka. Ze względu na to, że pokątnik złowieszczek nie rozwija się masowo zazwyczaj nie powoduje on poważnych szkód.

W środowisku naturalnym pokątniki zasiedlają głównie obszary otwarte powiązane z norami zajęczaków lub gryzoni. W Polsce jest to głównie dolina Noteci na terenie której pokątniki rozmnażają się w norach gryzoni i brzegówek i żywią się odchodami wymienionych zwierząt oraz martwą materią roślinną która porasta okolice dębów.

Pokątnik złowieszczek występuje głównie w Eurazji. Wschodni obszar jego występowania pokątnika rozciąga się aż do Iranu i Turkmenistanu. Na terenie Europy zasięg występowania pokątnika jest bardzo szeroki. Obejmuje on Anglie, Austrie, Belgie, Białoruś, Bułgarie, Chorwacje, Czechy, Danie, Estonie, Finlandie, Francje, Grecje, Hiszpanie, Holandie, Islandie, Liechtenstein, Litwę, Łotwę, Niemcy, Norwegie, Polskę, Rumunię, Rosje, Słowacje, Słowenie, Szwecje, Szwajcarie, Ukrainę i Węgry.

W Azji pokątnik złowieszczek występuje na Kaukazie (Gruzja, Azerbejdżan i Armenia), w krajach bliskiego wschodu (Turcja, Irak i Iran) oraz w Azji środkowej (Turkmenistan). Zawleczony został przez człowieka do Ameryki Północnej.

Co je pokątnik złowieszczek?

Za równo larwy jak i osobniki dorosłe pokątnika żywią się martwą materią organiczną.

Pochodzenie nazwy pokątnika

Przydomek złowieszczek pokątnik zawdzięcza faktowi, że w przeszłości wierzono, że spotkanie tego owada w domostwie zwiastuje zgon jednego z jego mieszkańców. Wierzenia te były bezpodstawne ponieważ owady te nie zagrażają człowiekowi. Nazwy tego owada w innych niż polski językach brzmią nie mniej złowieszczo. Na przykład po włosku nazywany on jest L’annunciatore della morte co można przetłumaczyć na polski jako oznajmiacz lub zapowiadacz śmierci.

Zwyczaje pokątników

Aktywność pokątników przypada głównie na godziny nocne i wieczorne. Za dnia przebywają one wewnątrz swoich kryjówek. Zaniepokojone pokątniki nieruchomieją, a następnie unoszą odwłok i wydzielają substancje zapachowe o działaniu odstraszającym.

Rozwój pokątników

Rozwój larw pokątnika trwa od 9 do 16 miesięcy, a poczwarek od 20 do 35 dni. Tydzień po przepoczwarzeniu się następuje opuszczenie kolebek poczwarkowych przez larwy pokątnika.

Częstotliwość występowania pokątników

Pokątnik złowieszczek w Polsce nie powoduje znacznych szkód ponieważ występuje rzadko i jest uważany za gatunek zagrożony.

Zmniejszenie liczebności pokątników ma miejsce na terenie całej Europy. Spowodowane jest to głównie zmniejszeniem ilości wilgotnych, chłodnych przechowalni z klepiskiem będących ich głównymi siedliskami.

Czarnuch ryżowiec – morfologia, rozwój i pochodzenie

14 Maj, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Czym jest czarnuch ryżowiec ?

Czarnuch ryżowiec to chrząszcz z nadrodziny czarnuchów

Czarnuchy

Czarnuchy to niezwykle zróżnicowana pod względem budowy grupa. Przednia i środkowa para odnóży czarnuchów ma stopy pięcioczłonowe, a tylna czteroczłonowe. W przypadku samców niektórych gatunków liczba członów z których składają się stopy jest zredukowana. W takim przypadku wszystkie stopy składają się z trzech lub czterech członów, albo przednie stopy zredukowane są do trzech członów, a pozostałe do czterech. Krętarz odnóży jest skośnie połączony z udem.

Czarnuchy występują w najróżniejszych środowiskach. Wiele spośród gatunków czarnuchów przystosowało się do życia w suchych środowiskach i do spożywania pokarmów zawierających niewielkie ilości wody. Wiele spośród gatunków czarnuchów odżywia się grzybami, pyłkiem kwiatowym lub martwą materia organiczną w tym martwym drewnem. Wiele gatunków czarnuchów żeruje w produktach spożywczych i są one szkodnikami magazynowymi. Nieliczne gatunki czarnuchów żerują na żywych roślinach, są drapieżnikami lub pasożytami innych owadów. Istnieją 34 tysiące gatunków czarnuchów.

Morfologia czarnucha ryżowca

Czarnuch ryżowiec ma od 2,5 do 3 milimetrów długości. Jego ciało jest wydłużone i żółtoczerwone. Przedplecze czarnucha ryżowca jest tak samo szerokie jak pokrywy tego zwierzęcia. Głowa czarnucha ryżowca jest duża i dobrze widoczna. Znajdują się na niej masywne czułki. 5 ostatnich spośród wchodzących w ich skład członów jest rozszerzonych. Powierzchnia całego ciała czarnucha ryżowca jest punktowana.

Larwy czarnucha ryżowca są żółte z wyjątkiem czarnych plam ocznych. Na końcu odwłoka larw czarnucha ryżowca znajdują się haki.

Rozwój czarnucha ryżowca

Rozwój czarnucha ryżowca jest wyjątkowo szybki. W optymalnej dla rozwoju temperaturze powietrza wynoszącej 35 stopni Celsjusza i wilgotności powietrza wynoszącej 75 % trwa on 23 dni. Przy mniej sprzyjającej rozwojowi tego owada temperaturze wynoszącej 25 stopni Celsjusza jego rozwój wydłuża się do 114 dni.

Pochodzenie czarnucha ryżowca

Czarnuch ryżowiec pochodzi z Indii. Do Polski trafia z produktami spożywczymi w tym zwłaszcza z ryżem.