Mucha domowa (Musca domestica)

 

Rozprzestrzenienie

Mucha domowa to owad kosmopolityczny i doskonale przystosowany do życia w środowisku silnie przekształconym przez człowieka, występuje na całym świecie. Jest stworzeniem natrętnym, nieustannie towarzyszącym człowiekowi w jego otoczeniu. Najpowszechniejszy jest w strefie klimatu umiarkowanego. Przypuszczalnie to właśnie z tej strefy owad został rozprzestrzeniony do krajów o klimacie ciepłym i gorącym. Jest to gatunek zbiorczy.

Budowa i charakterystyka owada

Dorosłe osobniki muchy mają od 7 do 9 mm długości. Są barwy szarobrunatnej, a głowa jest ciemna. Odwłok muchy domowej jest jaśniejszy od spodu. Narząd gębowy tego owada jest typu ssąco – liżącego. Główne części przewodu pokarmowego to gardziel, przełyk, wole i przedżołądek. U samców oczy są większe niż u samicy. Na głowie występują trzyczłonowe czułki. Skrzydła muchy domowej to błoniaste twory doskonale przystosowane do latania. Nogi muchy domowej zakończone są pazurkami oraz przylgami, które umożliwiają poruszanie się, także po suficie. Na przylgach wydzielana jest lepka substancja.

Rozwój

Zapłodniona samica składa ok. 150 ogórkowatych, lekko zagiętych, początkowo białych jaj, które następnie ciemnieją. W temperaturze 10 – 40 stopni Celsjusza rozwijają się robakowate larwy. Czas rozwoju larw w lecie wynosi 3 dni, a w czasie chłodu kilka tygodni. Larwa trzeciego stadium osiąga długość 10 mm. Larwy żywią się substancjami płynnymi. Mają zdolność do wdrążania się w suche podłoże i dalszego przeobrażania się w nieruchomą, brązową poczwarkę, tzw. bobówkę, długości ok. 6 mm. Całkowity rozwój muchy domowej może trwać od kilku dni nawet do 2 tygodni. Mucha zimuje w postaci poczwarki. Przez jeden miesiąc rozwijają się maksymalnie 4 pokolenia. Osobniki dorosłe odżywiają się płynami. Pokarm twardy jest zwilżany przez muchę za pomocą śliny i wymiocin. W ciągu całego roku muchy są aktywne, przede wszystkim latem. Gdy temperatura jest niska, muchy giną. Muchy są zdolne latać w promieniu kilku kilometrów od miejsca wylęgu. Zapach gnijącego mięsa i innych rozkładających się substancji pokarmowych przyciąga muchy.

Szkodliwość

Mucha przenosi wiele czynników chorobotwórczych. Przenosi zarazki czerwonki bakteryjnej, duru brzusznego, gruźlicy i cholery. Ponadto jest przenosicielem cyst pierwotniaków i jaj robaków jelitowych. Muchy w bardzo łatwy sposób wyczuwają zapachy. Bardzo często przebywają na fekaliach, gdzie występują różne bakterie chorobotwórcze. Muchy bez problemu przemieszczają się z nieczystości na różnego rodzaju artykuły spożywcze. Niektóre bakterie połknięte przez muchy z pożywieniem mogą przejść przez przewód pokarmowy tego owada i po wydaleniu z kałem zachować pełną zdolność rozwoju i zakażania.

Robakowate, białawe larwy muchy domowej rozwijają się w śmietnikach, zepsutych artykułach spożywczych lub w nawozie. Postacie dorosłe towarzyszą człowiekowi w miejscach jego bytowania. W gospodarstwach wiejski występuje znacznie więcej much niż w miastach.

Zwalczanie

Warto pamiętać, by usuwać z otoczenia wszelkie odpady żywnościowe i nieczystości takie jak wydaliny ludzkie i zwierzęce, padlinę, nawozy. Są one bowiem miejscem, gdzie muchy składają swoje jaja. Istotną rolę odgrywa również instalowanie w pomieszczeniach szczelnych plastikowych okien oraz drzwi. Żywność powinna być przechowywana w szczelnych pojemnikach.

Istotny zabieg, który umożliwia zwalczanie muchy domowej to utylizacja padłych zwierząt oraz odpadów. Zbiorniki z odpadami powinny być zasypywane wapnem gaszonym. Najpowszechniejszą metodą walki z muchami jest stosowanie lepów na muchy lub lamp bawiących. Jednak nie ulega wątpliwościom, że najskuteczniejszą metodą na wytępienie tych owadów są środki chemiczne.

TAGI: Zwalczanie much, zwalczanie Gdańsk, zwalczanie Olsztyn, Metody zwalczania, Zwalczać w Warszawie, sposoby na muchy, zwalczyć w Toruniu, Dezynsekcja much, tępienie much.