Czym jest i jak wygląda łyszczynka dwupunktowa?

17 grudnia, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Łyszczynka dwupunktowa (Nitidula bipunctata) to owad z rodziny łyszczynkowatych.

**Łyszczynkowate (Nitidulidae)**

Łyszczynkowate liczą sobie 4500 gatunków spośród których 124 żyją w Polsce. Łyszczynkowate są niewielkimi chrząszczami o zaokrąglonych, często intensywnie błyszczących ciałach. Większość łyszczynkowatych związanych jest z grzybami, fermentującym sokiem i owocami oraz z rozkładającą się roślinnością. Wiele gatunków łyszczynkowatych to szkodniki. Na przykład słodyszek rzepakowiec uszkadza pąki rzepaku.

Co je łyszczynka dwupunktowa?

W warunkach naturalnych łyszczynka dwupunktowa żeruje na resztkach zwierzęcych. W diecie larw znajdują się za równo produkty pochodzenia zwierzęcego takie jak mięso, kości i martwe zwierzęta jak i produkty pochodzenia roślinnego takie jak mąka i pieczywo.

Występowanie łyszczynki dwupunktowej

Łyszczynka dwupunktowa występuje na terenie Ameryki Północnej, Europy i Azji. W Polsce łyszczynka dwupunktowa występuje za równo w środowisku naturalnym jak i na terenie magazynów i piekarni.

Jak wygląda łyszczynka dwupunktowa?

Łyszczynka dwupunktowa ma od 3 do 5 milimetrów długości. Jej ciało jest owalne, wypukłe i pokryte krótkimi włoskami. Jedenastoczłonowe czułki łyszczynki dwupunktowej zakończone są wyraźną buławką. Szerokość przedplecza łyszczynki dwupunktowej jest dużo większa od jego długości. Jego brzegi są łukowato zgięte. Długość pokryw łyszczynki dwupunktowej jest dwukrotnie większa od przedplecza łyszczynki dwupunktowej. Pokrywy te nie pokrywają całkowicie odwłoka łyszczynki dwupunktowej. Na każdej z pokryw łyszczynki dwupunktowej znajduje się okrągła czerwona plama. Powierzchnia pokryw i przedplecza łyszczynki dwupunktowej pokryta jest niewielkimi wzgórkami. Odnóża łyszczynki dwupunktowej są czerwonobrązowe. Na goleniach drugiej lub trzeciej pary nóg łyszczynki dwupunktowej znajdują się zewnętrzne listwy.

Samce i samice łyszczynki dwupunktowej są do siebie dość podobne. Przedplecze samców łyszczynki dwupunktowej jest słabiej sklepione od przedplecza samic łyszczynki dwupunktowej.

Rozmnażanie się i rozwój łyszczynki dwupunktowej

Jaja łyszczynki dwupunktowej mają wymiary wynoszące 0,32 na 1,12 milimetra. Są białe i połyskujące. Znajdują się na nich liczne wzgórki.

Po wyjściu z jaja larwy łyszczynki dwupunktowej są zółtawe z brązowymi plamkami znajdującymi się na górnych powierzchniach segmentów. Ostatnie stadium larwy łyszczynki dwupunktowej jest żółte. Jedynie koniec odwłoka, oraz głowa łyszczynki dwupunktowej są jasnobrązowe. Dojrzałe larwy łyszczynki dwupunktowej mają od 7 do 8 milimetrów długości.

Poczwarki łyszczynki dwupunktowej są łukowato zgięte. Segmenty tułowiowe skrócone. Na tułowiu oraz odwłoku poczwarki łyszczynki dwupunktowej znajdują się charakterystyczne kolce.

W temperaturze pokojowej osobniki dorosłe łyszczynki dwupunktowej żyją od 13 do 15 miesięcy. Optymalna do składania jaj przez samice łyszczynki dwupunktowej temperatura wynosi od 20 do 28°Celsjusza. Samice łyszczynki dwupunktowej składają jaja przez połowę swojego życia. W tym czasie składają one ich około 200. Umieszczane są one przez nie w zagłębieniach pokarmu. Jaja łyszczynki dwupunktowej rozwijają się w temperaturze wynoszącej od 12 do 32°Celsjusza. W temperaturze 12°Celsjusza rozwój ten trwa 25 dni, w temperaturze 20°Celsjusz 5,4 dnia, a przy temperaturze wynoszącej 28°Celsjusza 3 dni. Rozwój larw łyszczynki dwupunktowej następuje w tych samych temperaturach co rozwój jaj. Całkowity rozwój łyszczynki dwupunktowej możliwy jest przy wilgotności wynoszącej co najmniej 50%.

Optymalna wilgotność dla rozwoju łyszczynki dwupunktowej to 80%. W takiej wilgotności przy temperaturze wynoszącej 20°Celsjusza rozwój łyszczynki dwupunktowej na kościach trwa od 30 do 35 dni. Przy tej samej wilgotności, ale w temperaturze wynoszącej 28°Celsjusza rozwój ten trwa 19 dni. Przepoczwarzenie łyszczynki dwupunktowej odbywa się poza pokarmem w którym żerowały larwy łyszczynki dwupunktowej. Tak samo jak jest to w przypadku larw łyszczynki dwupunktowej stadium poczwarki łyszczynki dwupunktowej trwa tym krócej im niższe panują temperatury. Przy temperaturze wynoszącej 20°Celsjusza stadium poczwarki łyszczynki dwupunktowej trwa 14,5 dni. Przy temperaturze wynoszącej 32°Celsjusza skraca się ono do zaledwie 7 dni. W sprzyjających warunkach rozwój pokolenia łyszczynki dwupunktowej trwa zaledwie 27 dni.

Roztoczek domowy

7 listopada, 20187 listopada, 2018Zwalczanie

Czym jest roztoczek domowy?

Roztoczek domowy (z łac. Glycyphagus domesticus) jest stawonogiem z rzędu roztoczy i rodziny roztoczkowatych. Jest on pospolitym szkodnikiem zbóż i innych produktów.

Miejsce występowania: magazyny zbożowe,
Zagrożenia dla produktów takich jak: ziarna zbóż, tytoń, suszone zioła, suszone mięso, suszone owoce, muzealne eksponaty przyrodniczem
Rozmiary szkodnika: od 0,30 do 75 mm.

Morfologia roztoczka domowego – jak wygląda?

Ciało roztoczka domowego jest jajowate, szerokie, zaokrąglone na końcu i matowobiałe. Wzdłuż ciała przeświecają dwie plamki układu pokarmowego. Szczecinki roztoczka domowego są silnie piórkowane, sztywne i nieco krótsze niż jest to w przypadku roztoczka owłosionego. W przedniej części ciała roztoczka domowego znajduje się wąska tarczka. Ze środka przewężenia wychodzi para długich szczecin.

Organ pseudostigmalny roztoczka domowego jest pierzasty, cienki i ma rozwidloną oś. Odnóża roztoczka domowego są cienkie i długie. Stopy roztoczka domowego zakończone są niewielkim pazurkiem, który otoczony jest banieczkowatym fałdem skórnym. W przeciwieństwie do stóp roztoczka owłosionego nie mają one filcowego okrycia. Organ płciowy roztoczka domowego znajduje się pomiędzy biodrami II i III pary odnóży tego roztocza. Otwór analny roztoczka domowego sięga do końca ciała. Samce roztoczka domowego mają od 0,30 do 0,42 milimetra długości.

Rozmiary samic roztoczka domowego są większe, a jednocześnie dużo bardziej zróżnicowane niż jest to w przypadku samców. Mają one od 0,45 do 0,75 milimetra długości. Za otworem analnym samic roztoczka domowego znajduje się niewielka torebka kopulacyjna, która nieznacznie wystaje poza krawędź ciała roztoczka domowego. Samce i samice roztoczka domowego pod względem wyglądu są do siebie bardzo podobne z tym że samce roztoczka domowego nie posiadają przyssawek stopowych i analnych.

Rozmnażanie się i rozwój roztoczka domowego

Rozwój roztoczka domowego może następować przy wilgotności powietrza przekraczającej 79% i temperaturze przekraczającej 8 ° Celsjusza. Optymalne dla rozwoju roztoczka domowego warunki to wilgotność względna wynosząca 90% i temperatura powietrza wynosząca 25 ° Celsjusza. W warunkach tych rozwój roztoczka domowego trwa 3 tygodnie. W tym czasie pojedyncza samica składa 100 jaj. W temperaturze wynoszącej 16 ° Celsjusza rozwój pokolenia roztocza domowego trwa 6 tygodni.

PROFESJONALNA FIRMA DDD

U roztocza domowego pojawia się stadium hypopusa ruchomego, choć rozwój może następować bez tego stadium. Hypopus ruchomy roztocza domowego ma on 0,33 milimetra długości. Jest płaski i owalny. Ukryty jest on wewnątrz skórki wylinkowej protonimfy. Hypopus roztocza domowego cechuje się bardzo wysoką odpornością na działanie warunków zewnętrznych.

Żerowanie roztoczka domowego w magazynach

Roztoczek domowy najczęściej spotykany jest na terenie magazynów zbożowych gdzie żeruje na nasionach zbóż. Poza nasionami zbóż ten mały robaczek żywi się również tytoniem, surowcami zielarskimi, suszonym mięsem i suszonymi owocami. Często pojawia się w materacach, tapicerowanych meblach i kołyskach mebli, a w przeszłości pojawiał się również w siennikach. W środowisku naturalnym pojawia się również w gniazdach ptaków i sianie.

Jakie zagrożenie stanowi roztoczek domowy?

Roztoczek domowy powoduje poważne zniszczenia w tytoniu, suszonych ziołach, zielnikach, ulach oraz w muzealnych eksponatach przyrodniczych.

Roztoczek domowy zawilgaca produkty spożywcze, wywołuje schorzenia dróg oddechowych i zapalenie skóry. Roztoczek domowy przenosi też tasiemca Catenotaenia pusilla dla którego jest on pośrednim żywicielem.

Mącznik młynarek

23 października, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Mącznik młynarek (Tenebrio molitor) to chrząszcz z rodziny czarnuchowatych

Gdzie występuje mącznik młynarek

Mącznik młynarek występuje w różnego rodzaju produktach pochodzenia roślinnego. W Polsce jest pospolitym szkodnikiem żerującym w magazynach, młynach, piekarniach, mieszkaniach, pod korą drzew i w gniazdach ptaków. W magazynach larwy czasami drążą korytarze w belkach.

Morfologia szkodnika, czyli jak wygląda mącznik młynarek

Mącznik młynarek ma ciało ciemnobrunatne do czarnego z tłustym połyskiem. Posiada dobrze rozwinięte skrzydła, z których chętnie korzysta nocą. Charakteryzuje go ukryty tryb życia.

Rozwój i rozmnażanie mącznika młynarka

Samice kopulują w maju i w czerwcu. Po kilku dniach zaczynają składać jaja. Dziennie mogą złożyć do 40 jaj. Łącznie w ciągu życia składają około 200 jaj, ale ich liczba może sięgać do nawet kilkuset. Okres składania jaj może trwać do 1,5 miesiąca. Rozwój larwy jest wyjątkowo powolny. Trwa on od jednego do półtora roku. W tym czasie larwy przechodzą od 9 do 14 wylinek. Dojrzała larwa osiąga długość 28 mm.

Kolor w zależności od wieku zmienia od białego do żółto-brązowego. Larwy są bardzo odporne na głód. Mogą przeżyć bez pokarmu nawet 9 miesięcy. Mącznik młynarek jest odporny na działanie niskich temperatur. W temperaturze – 150 stopni Celsjusza larwy mogą przeżyć do 3 tygodni. Dobrze znoszą też niską wilgotność powietrza (nawet 60%).

Karaczan amerykański – czym jest i skąd pochodzi

9 października, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Czym jest i skąd pochodzi Karaczan amerykański

Karaczan amerykański (Periplaneta americana) znany również jako przybyszka amerykańska lub kakerlak amerykański jest największym spośród występujących na terenie Polski karaczanów. Dwie najczęściej stosowane z tych nazw, a mianowicie przybyszka amerykańska i karaczan amerykański będziemy używać w naszym artykule zamiennie.Przybyszka amerykańska jest szybka, zwrotna i skoczna. Ten duży owad potrafi poruszać się po wszystkich powierzchniach w tym również po szkle. Ten duży robak potrafi również latać na odległość do kilkudziesięciu metrów, choć robi to niechętnie.

Morfologia szkodnika, czyli jak wygląda Karaczan amerykański

Przybyszka amerykańska ma od 28 do 38 milimetrów długości. Samce przybyszki amerykańskiej są większe od samic przybyszki amerykańskiej. Ciało karaczana amerykańskiego jest czerwonobrązowe. Jedynie tarcza tułowiowa przybyszki amerykańskiej jest rdzawa i ma żółty brzeg. Obie pary skrzydeł przybyszki amerykańskiej są dobrze rozwinięte. Pierwsza para skrzydeł przybyszki amerykańskiej wystaje poza odwłok. Czułki przybyszki amerykańskiej są dłuższe od ciała przybyszki amerykańskiej.

Samce przybyszki amerykańskiej można rozpoznać po niewielkim, podzielonym segmencie znajdującym się na końcu odwłoka tego dużego owada. U samicy przybyszki amerykańskiej odwłok zakończony jest jednym dużym segmentem. Wyrostki rylcowe znajdujące się na końcu odwłoka przybyszki amerykańskiej są u samców dłuższe niż jest to w przypadku samic przybyszki amerykanskiej.

Co je karaczan amerykański? – żerowanie robaka

Pożywieniem karaczana amerykańskiego są resztki produktów spożywczych będących pożywieniem człowieka. Przybyszka amerykańska jest wszystkożerna, ale w jej diecie dominuje pokarm roślinny.

Występowanie przybyszki amerykańskiej

Na terenie Polski przybyszka amerykańska jest dość rzadka. Ten duży brązowy owad pojawia się głównie w ciepłych pomieszczeniach takich jak piekarnie i szklarnie, a także na terenie zsypów śmieci. Często spotykany jest również na terenie portów do których trafia z towarem znajdującym się w kontenerach.

Rozmnażanie się i rozwój przybyszki amerykańskiej

Jaja składane są przez samicę przybyszki amerykańskiej do kokonu noszonego przez nią na ostatnim segmencie odwłoka. Kokon składany jest przez samice przybyszki amerykańskiej po upływie od 1 do 6 dni od jego uformowania. Następnie przykrywany jest on resztkami pokarmu i przyklejany całością do pokarmu. Kokon przybyszki amerykańskiej jest bardzo podobny do kokonu karaczana wschodniego. Jest on jednak jaśniejszy i mniejszy ma bowiem jedynie 9 milimetrów długości .W jednym kokonie przybyszki amerykańskiej może znajdować się od 14 do 26 jaj. Przeciętnie jest to 16 jaj. Ilość kokonów składanych przez samice jest dużo większa niż jest to w przypadku innych karaczanów. Może być ich nawet 50.

Składane są one przez te bardzo duże owady w kilkunastodniowych odstępach. Czas rozwoju embrionów uzależniony jest od temperatury. W temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza trwa on 32 dni, przy temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza trwa on 57 dni, a w temperaturze wynoszącej 21°Celsjusza trwa on 88 dni. Larwy karaczana amerykańskiego rozwijają się jedyne przy temperaturze przekraczającej 22°Celsjusza. Przy temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza połączonej z wysoką dostępnością pokarmu rozwój ten trwa 194 dni. Jeśli temperatura jest o zaledwie 5°Celsjusza niższa rozwój ten wydłuża się do 519 dni. Osobniki dorosłe przybyszki amerykańskiej mogą żyć do 440 dni.

Hodowle przybyszki amerykańskiej

Duże rozmiary i egzotyczność sprawiają, że przybyszka amerykańska często bywa również zwierzęciem hodowlanym. Zazwyczaj przybyszki amerykańskie hodowane są na podłożu składającym się z torfu, wytłoczek jajek, włókna kokosowego i ziemi.

Przybyszki amerykańskie często hodowane są na karmę ponieważ mają one niewielkie wymagania co do karmy oraz warunków bytowania, są odporne na pleśń, niską i wysoką wilgotność oraz inne czynniki. Ten duży owad dobrze znosi też przegęszczenia.

Łatwość hodowli sprawia, że przybyszka amerykańska często używana jest też do badań laboratoryjnych. Te duże owady stosowane były między innymi podczas badań dotyczących wpływu pola elektromagnetycznego na układ nerwowy.

W naszym kraju ucieczki z hodowli są jednymi z ważniejszych dróg którymi przybyszki amerykańskiej pojawiają się w środowisku. Niestety ze względu na szybkość tych owadów ucieczki te zdarzają się dość często.

Mól nasienniczek – jak wygląd, gdzie się rozwija i co je szkodnik zbóż.

21 września, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Co to jest mól nasienniczek?

Mól nasiennicze (Hofmannophila pseudospretella) to motyl z rodziny krasówkowatych.

Krasówkowate

Krasówkowate mają wydłużone, trapezoidalne skrzydła. Głaszczki wargowe krasówkowatych są długie i wygięte ku górze. Zakończone są one ostrym członem końcowym. Głaszczki żuchwowe krasówkowatych są małe.

Jak wygląda mól nasienniczek?

Mól nasienniczek ma od 7 do 12 milimetrów długości i 20 milimetrów rozpiętości skrzydeł. Głowa i tułów mola nasienniczka są brunatnawe. Przednie skrzydła mola nasienniczka są żółtobrunatne. Jedynie w części zewnętrznej i nasadowej są one brunatnoszare. W środkowej części skrzydeł znajduje się kilka ciemnych plamek. Tylnie skrzydła mola nasienniczka są szarawe. Znajduje się na nich jaśniejsza strzępina.

Rozmnażanie się i rozwój mola nasienniczka

Długość życia motyli uzależniona jest od warunków zewnętrznych panujących w danym miejscu. Przy wilgotności powietrza wynoszącej 70% i temperaturze 20 stopni Celsjusza jest to 12 dni.

Samice mola nasienniczka składają jaja pojedynczo na szorstkich powierzchniach. Pojedyncza samica mola nasienniczka składa do 500 jaj. Jaja mola nasienniczka są owalne, twarde i błyszczące. Samice mola nasienniczka nie przyklejają ich do podłoża. Długość rozwoju embrionów spada wraz ze wzrostem temperatury. Przy temperaturze wynoszącej 13 stopni Celsjusza jest to 56 dni, a przy temperaturze wynoszącej 20 stopni Celsjusza 14 dni.

Gąsienice mola nasienniczka unikają światła. Z tego powodu żerują w oprzędach i wgryzają się do wnętrz produktów. Produkty opuszczają one przed przepoczwarzeniem się. Gąsienice mola nasienniczka są białe z wyjątkiem podłużnych szarych pasków. Na ich ciałach znajdują się nieliczne włoski. Gąsienice dorastają do 16 milimetrów długości.

Przepoczwarzenie odbywa się w różnego rodzaju kryjówkach na przykład w szczelinach w ścianach. Stadium poczwarki trwa 56 dni w temperaturze wynoszącej 13 stopni Celsjusza i 25 dni w temperaturze wynoszącej 20 stopni Celsjusza. Poczwarki mola nasienniczka luźno ułożone są wewnątrz kokonu. Kokon ten jest dość łamliwy. Rozdziera się tak, jakby był wykonany z grubego papieru.

Rozwój pokolenia mola nasienniczka trwa 117 dni, ale w naszych warunkach klimatycznych występuje tyko jedno pokolenie tego owada w ciągu roku.

Motyle mola nasienniczka widywane są od maja do września.

Co je mól nasienniczek?

Gąsienice mola nasienniczka żerują w ziarnach i produktach przemiału zbóż, innych rodzajach nasion, skórach i wełnie. Na terenie mieszkań zjadają klej do tapet. Największe szkody wyrządzane są przez tego owada w pomieszczeniach wilgotnych.

Występowanie mola nasienniczka

W Polsce mól nasienniczek występuje pospolicie.

Rybiki cukrowe – czym są i jak się ich pozbyć

7 września, 20182 września, 2020Zwalczanie

Czasami, kiedy w nocy zapalamy światło zauważamy małe, srebrne robaczki mające kształt wydłużonej kropli. Robaki te po zauważeniu światła bardzo szybko zaczynają uciekać zygzakami i już po chwili znikają z naszego pola widzenia. Ca to za małe robaczki, które zdarza nam się widywać w nocy? Te malutki robaczki uciekające w nocy to rybiki cukrowe.

Rybik cukrowy – co to jest?

Rybik cukrowy znany również jako srebrzyk jest owadem z rodziny rybikowatych i rzędu rybików. W przeszłości rybik cukrowy zaliczany był do szczeciogonków, ale obecnie takson ten nie jest wyróżniany, a jego przedstawiciele zaliczani są do rybików lub przerzutek.

Jak wygląda rybik cukrowy?

Wygląd rybika cukrowego jest bardzo charakterystyczny w związku z czym trudno jest go pomylić z innymi gatunkami owadów. Z owadów występujących w Polsce jedynie blisko z nim spokrewniony rybik piekarniany jest do niego podobny.

Ciało rybika cukrowego w przedniej części jest dość szerokie, ale zwęża się ku tyłowi. Krótkie odnóża rybików cukrowych zakończone są składającą się z trzech członów stopą. Bez szczecin, styli, czułek i nóg ciało rybików cukrowych kształtem przypomina wydłużoną kroplę wody.

Wielkość rybików cukrowych

Rybik cukrowy osiąga do 10 milimetrów długości. Brunatnawe lub szare łuski nadają mu metaliczny połysk. Odnóża i spodnia część ciała są minimalnie jaśniejsze od reszty ciała. Czułki rybików cukrowych są proste, długie, biczykowate, skierowane do przodu i składają się z wielu członów. Ich długość dochodzi do ¾ długości ciała. Szczeciny, które pokrywają ciało rybików cukrowych są gładkie i nie mają zadziorów. Trzy długie szczeciny znajdują się na końcu ciała rybika cukrowego. Oprócz tych szczecinek na końcu odwłoka znajdują się również style których są 2 lub 3 pary. Oczy rybika cukrowego składają się z 12 ommatidów. Wygląd poszczególnych segmentów tułowiowych rybika cukrowego jest dość podobny. Na każdym z nich znajduje się para odnóży. Mimo iż odnóża te zakończone są ostrymi pazurkami rybiki cukrowe nie chodzą po pionowych, gładkich powierzchniach.

Jak wspominaliśmy jedynym owadem przypominającym rybika cukrowego żyjącym w Polsce jest rybik piekarniany. Czym różni się on od rybika cukrowego? Jest on dłuższy i bardziej krępy. Pokrywające go łuski są czarne lub żółtawe, a jego czułki szczeciny są znacząco dłuższe niż jest to w przypadku rybika cukrowego.

Do rybika cukrowego podobne są również inne gatunki rybików, ale nie występują one w Polsce. Bardzo powszechne są za to poza Polską. Pojawiają się nawet na Antarktydzie, choć najliczniejsze są w miejscach o cieplejszym klimacie. Najwięcej przedstawicieli tej rodziny żyje na południowoafrykańskiej pustyni Namib.

Rozmnażanie się i rozwój rybików cukrowych

Jaja rybików cukrowych mają owalny kształt. Są one szerokie na milimetr i długie na 1,5 milimetra. Po złożeniu są one białe i gładkie Podczas swojego rozwoju marszczą się one i kurczą. Po wyjściu z jaja larwa rybika cukrowego ma 2 milimetry długości. Jest mlecznobiała. Na jej ciele nie ma wyrostków, ani szczecin. Łuski rybika cukrowego pojawiają się dopiero po trzecim linieniu. Po czwartym linieniu pojawia się pierwsza para styli, a druga para po ósmym lub dziewiątym linieniu. Rybik cukrowy przekształca się w mogącą się rozmnażać postać dorosłą po dziesiątym linieniu. Rybiki cukrowe żyją dość długo jak na owady. Przy temperaturze wynoszącej 27 stopni Celsjusza żyją one przez 3,5 roku. W wyższych temperaturach czas życia rybików cukrowych skraca się.

Przy temperaturze wynoszącej 29 stopni Celsjusza owady te żyją 2 lata, a przy temperaturze wynoszącej 32 stopnie Celsjusza półtora roku. Jaja składane są przez rybiki cukrowe latem pojedynczo lub w liczących do 3 jaj grupach. Mogą być one składane na pokarmie lub w szczelinach. Pojedyncza samica rybika cukrowego składa około 100 jaj. Rozwój jaj może następować w temperaturze wynoszącej od 22 do 37 stopni Celsjusza i jest on szybszy w wyższych z mieszczących się w tym przedziale temperatur. Przy temperaturze wynoszącej 32 stopnie Celsjusza rozwój ten trwa 19 dni. Przy 22 stopniach Celsjusza wydłuża się on do 43 dni. W warunkach niskiej wilgotności może dojść do zaschnięcia jaj rybika cukrowego przy czym im wyższa jest temperatura tym wyższa musi być wilgotność aby nie doszło do zaschnięcia jaj. Rozwój jaj rybika cukrowego przy temperaturze wynoszącej 27 stopni Celsjusza trwa od trzech do czterech miesięcy. Rybiki cukrowe są mało odporne na działanie niskich i wysokich temperatur oraz na niską wilgotność powietrza. Wymagania te wynikają z faktu, że te małe srebrne robaczki wywodzą się z rejonów tropikalnych.

Zwyczaje rybika cukrowego

Rybiki cukrowe dość rzadko żerują w dzień. Prowadzą głównie nocny tryb życia. Zaskoczone nagłym pojawieniem się światła podczas ich żerowania początkowo nieruchomieją, a następnie uciekają do zygzakowatymi ruchami do swoich kryjówek. Ponieważ rybiki cukrowe lubią wilgoć szczególnie często pojawiają się one w łazienkach.

Co je rybik cukrowy – pożywienie rybików

Rybik cukrowy jest komensalem człowieka czyli zwierzęciem żywiącym się pozostawionymi przez człowieka resztkami.

Dieta rybika cukrowego jest bardzo zróżnicowana. Rybik cukrowy może zjeść niemal wszystko czym żywi się człowiek, a ponadto żywi się również papierem, klejami oraz tkaninami takimi jak jedwab, wełna i bawełna. Na terenie mieszkań rybiki cukrowe najczęściej widujemy w miejscach w których jest woda takich jak wanny lub zlewy.

Wrogowie rybika cukrowego

Na rybiki cukrowe polują pająki, pareczniki, skorki pospolite i koty.

Co zrobić żeby nie mieć rybików cukrowych

Prawdopodobieństwo pojawienia się rybików cukrowych w naszym mieszkaniu możemy znacząco zmniejszyć dbając o porządek w mieszkaniu. Przede wszystkim należy usuwać resztki pokarmu. Ponadto należy wietrzyć ciemne wilgotne pomieszczenia i wszelkie szpary w podłodze.

Zwłaszcza zadbanie o niską wilgotność w mieszkaniu jest pomocne w zwalczaniu tego owada ponieważ niska wilgotność zabija go znacząco szybciej od braku pożywienia. Ponieważ rybiki preferują wysokie temperatury warto je obniżyć, choćby na krótko poprzez wietrzenie. Wszelkie resztki pokarmowe powinny być szybko sprzątane.

Dużym utrudnieniem w zwalczaniu rybików cukrowych jest długowieczność osobników dorosłych, która sprawia, że jaja składane są przez srebrzyki przez dłuższy czas, a także wysoka odporność rybikówna głód. Bez pożywienia te owady występujące w łazienkach mogą przeżyć nawet rok.

Zwalczanie rybików cukrowych

Niestety zwalczanie rybików cukrowych przedstawionymi metodami nie jest szczególnie skuteczne. Wynika to przede wszystkim z długowieczności rybików cukrowych i ich wysokiej odporności na głód. Srebrzyki mogą przeżyć bez jedzenia nawet rok. Trudno jest przez tak długi czas zachowywać idealną czystość w mieszkaniu. Z tego powodu najlepszy sposób na rybiki cukrowe i najlepsza metoda na rybiki cukrowe to zwalczanie rybików cukrowych za pomocą substancji chemicznych. Substancje te najczęściej nakładane są poprzez oprysk na rybiki cukrowe. Ponieważ zwyczajni ludzie nie posiadają sprzętu niezbędnego aby wykonać oprysk na srebrzyki w celu jego wykonania najlepiej skorzystać z usług profesjonalnej firmy DDD zajmującej się zwalczaniem rybików cukrowych.

Karaczany – czym są, skąd się biorą, rodzaje karaczanów.

16 sierpnia, 201825 sierpnia, 2020Zwalczanie

Czym są karaczany?

Karaczany znane również jako hełmce są rzędem prymitywnych owadów spokrewnionych z szarańczakami. Karaczany są dość duże jak na owady i silnie zbudowane. Ich długie biczykowate czułki cały czas są w ruchu. Przedplecze karaczanów jest silnie rozwinięte. Zazwyczaj mają one dwie pary skrzydeł spośród których pierwsza jest sztywna i nakrywa drugą, błoniastą parę skrzydeł. U niektórych spośród gatunków karaczanów skrzydła uległy redukcji. Karaczany żerują na terenie domów, mieszkań, magazynów, restauracji i innych zasiedlanych przez ludzi miejsc. Nieprzyjemny zapach wydzielany przez gruczoły skórne, duża ruchliwość i obrzydliwy wygląd sprawiają, że te robaki domowe budzą u ludzi obrzydzenie. Większość karaczanów to robaki domowe wywodzące się z rejonów tropikalnych. Karaczany prowadzą głównie nocny tryb życia w związku z czym widywane są rzadziej niż wynikało by to z ich liczebności.

Karaczanowate – karaczan wschodni, karaczan prusak, przybyszki

Większość karaczanów występujących w Polsce wywodzi się z rodziny karaczanowatych. Karaczanowate to robaki domowe o owalnym i spłaszczonym ciele. Ich czułki są długie i biczykowate. Oczy duże. Narządy gębowe typu gryzącego. Przedplecze karaczanowatych ma kształt trójkąta z zaokrąglonymi bokami. Odnóża bieżne karaczanowatych są dobrze rozwinięte. Większość karaczanowatych ma skrzydła, ale u niektórych spośród nich są one zredukowane. Karaczany nie latają nawet jeśli posiadają dobrze rozwinięte skrzydła. Skrzydeł robaki te używają jedynie jako spadochronu podczas spadania z większej wysokości. Na końcu odwłoka karaczanowatych obu płci znajdują się wyrostki nazywane cerciami. U samców ponadto pojawiają się nieczłonowane style. Jaja składane są przez karaczanowate w specjalnych kokonach, które zbudowane są z wydzielanej przez samice substancji. Kokony te rozrywane są przez larwy po ich wylęgnięciu się z jaj. Po wyjściu z jaj larwy karaczanowatych są białe i bezskrzydłe. Chityna pokrywająca ich ciała ciemnieje po kilku godzinach. Po kilku linieniach wyrastają im skrzydła i przysadki odwłokowe. Larwy karaczanowatych mogą regenerować utracone człony swoich czułków.

Karaczanowate przenoszą zarazki i pasożyty wywołujące liczne choroby w tym między innymi dur brzuszny, glistnicę, gruźlicę i owsicę. Karaczanowate to robaki które najczęściej rozprzestrzeniają się na większe odległości razem z produktami na których żerują, a na mniejsze najczęściej wędrując w tym między innymi przez kanalizację i przewody centralnego ogrzewania.

Karaczan wschodni

Karaczan wschodni (Blatta orientalis) znany jest również jako karaczan pospolity lub karaluch.

Wygląda karaczana wschodniego

Ciała karaczana wschodniego jest płaskie i masywnie zbudowane. Samice są niemal czarne. Mają one 28 milimetrów długości. U samców odwłok w 2/3 zakryty jest skórzastymi okrywami. U samic okrywy te mają formę niewielkich wyrostków. Czułki samic karaluchów są nieco krótsze od ich ciał, a czułki samców karaluchów nieco dłuższe od ich ciał. W populacjach karaczanów wschodnich dominują samice. Sporadycznie karaczany wschodnie rozwijają się przez partenogenezę. Kokon w którym ułożone są jaja karaluchów jest większy od kokonu karaczanów prusaków. Ma on 6 milimetrów szerokości i 10,5 milimetrów długości. Ma on brązową barwę i lekko wygięty kształt.

Rozówj karacznaów wschodnich

Po opuszczeniu jaj larwy karaluchów są białe i mają 6 milimetrów długości. Już po kilku godzinach zmieniają jednak barwę na żółtą. Z każdym kolejnym linieniem stają się one coraz ciemniejsze. Podczas swojego rozwoju larwa karaczana prusaka linieje od 6 do 10 razy. Długość życia osobników dorosłych karaczana wschodniego uzależniona jest od temperatury otoczenia. Przy temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza jest to 140 dni. Kokon formowany jest przez samice karaczana wschodniego po upływie od kilku do kilkunastu dni od odbycia przez nią kopulacji. Liczba jaj wewnątrz kokonu jest zmienna. Przeciętnie jest ich 16. Podczas swojego życia samica karaczana wschodniego tworzy od 8 do 10 kokonów. Po uformowaniu kokon składany jest przez samice na pokarmie lub w niewielkiej odległości od niego. Czas od złożenia jaj do wylęgu larw uzależniony jest od temperatury otoczenia niemniej bez względu na temperaturę jest on znacząco dłuższy niż w przypadku większości owadów w tym zwłaszcza owadów magazynowych do których karaczan wschodni jest zaliczany. Przy temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza rozwój zarodka trwa 42 dni. Przy temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza wydłuża się on do 57 dni, a przy temperaturze wynoszącej 21°Celsjusza wydłuża się on do aż 81 dni. Larwy karaczana prusaka rozwijają się w temperaturze przekraczającej 22°Celsjusza. Rozwój larw jest dość długi. W optymalnych warunkach na które składają się dostępność odpowiedniego pokarmu i temperatura wynosząca około 30°Celsjusza rozwój larw trwa 300 dni. Przy temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza rozwój ten wydłuża się do 530 dni. Jeśli larwom brakuje odpowiedniego pokarmu to ich rozwój może trwać od 3 do 4 lat. Za równo w niskich jak i w wysokich temperaturach karaczany wschodnie szybko giną. W temperaturze wynoszącej od 42 do 43°Celsjusza połączonej z wysoką wilgotnością giną one już po upływie jednej godziny.

W przeciwieństwie do karaczana prusaka karaczan wschodni rozmnaża się i żeruje w podłogowych częściach pomieszczeń. Najczęściej karaczany wschodnie pojawiają się w miejscach w których jest ciepło takich jak okolice rur z ciepłą wodą i pieców oraz za kaloryferami. Karaczan wschodni spotykany jest na terenie piekarni, zakładów gastronomicznych, mieszkań i statków. O ich pojawieniu się świadczą przede wszystkim nieprzyjemny zapach pochodzący z wydzieliny gruczołów skórnych karaluchów oraz kał przypominający odchody myszy którymi karaczany wschodnie zanieczyszczają produkty.

Karaczan wschodni rozwija się na bardzo podobnych produktach co blisko z nim spokrewniony karaczan prusak . jest on jednak dużo bardziej od karaczana prusaka wrażliwy na brak wody w powietrzu i w pokarmach.

W Polsce karaczan wschodni jest pospolity, ale rzadszy od karaczana prusaka.

**Karaczan prusak (Blatella germanica)**

Karaczan prusak jako jedyny przedstawiciel karaczanów występujący w Polsce zaliczany jest do rodziny prusakowatych.

Wygląd karaczana prusaka

Karaczan prusak znany jest również jako francuz, karaczan persak lub karaczan prusak jest brudnożółty. Jedynie jego odnóża i czułki są minimalnie jaśniejsze od reszty ciała. Samice karaczana prusaka mają od 12 do 16 milimetrów długości. Samce karaczana prusaka mają od 10 do 12 milimetrów długości. Na tarczce tułowiowej karaczana prusaka znajdują się dwie czarne, podłużne kreski. Odnóża karaczana prusaka są długie. Na goleniach karaczana prusaka znajdują się charakterystyczne kolce.

W skład stopy karaczana prusaka wchodzą dwa pazurki i poduszka znana również jako aridum. Na czterech członach stopy karaczana prusaka znajdują się przylgi wewnętrzne. Wieloczłonowe czułki są równie długie co ciało karaczana prusaka. Karaczany prusaki bardzo dbają o ich higienę. Regularnie czyszczą je przesuwając przez aparat gębowy. Odwłok karaczana prusaka jest wyraźnie segmentowany. Na jego końcu znajdują się pierwotne wyrostki nazywane cerciami.

Rozwój prusaków

Jaja karaczana prusaka są długie. W kokonie układane są one w dwóch szeregach. Kokon karaczana prusaka ma 2,5 milimetra szerokości i 5,5 milimetra długości. Ma on lekko zakrzywiony kształt. Tuż przed wyjściem larw ma on brązową barwę. Larwy karaczana prusaka, które niedawno wyszły z jaja są białe niemniej kształtem ciała przypominają one osobniki dorosłe karaczana prusaka. Podczas rozwoju ciemnieją one, wyrastają im skrzydła oraz cerci, a także zwiększa się liczba członów w ich czułkach z 26 po wylęgu do 87 po osiągnięciu stadium dorosłego.

Kokon formowany jest przez samice karaczana prusaka po upływie 7 dni od jej zapłodnienia. Kokon posiada poprzeczne bruzdy, które odpowiadają położeniu komór jajowych. W kokonie może się znajdować od 16 do 56 jaj. Przeciętnie jest to 30 jaj. Kokon przytwierdzony jest do końca odwłoka samicy. Samica nosi go tam aż do wylęgu larw. Czas po którym następuje wylęg larw uzależniony jest od temperatury. W temperaturze pokojowej są to 24 dni. Przy temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza jest to 15 dni. Samica przestaje interesować się kokonem po wylegnięciu się z niego jaj. W temperaturze wynoszącej 25°Celsjusza osobniki dorosłe karaczanów prusaków żyją 260 dni. Podczas swoje życia samice karaczanów prusaków czterokrotnie składają kokony. Przed złożeniem każdego z kokonów konieczne jest przeprowadzenie nowego zapłodnienia.

Podczas swojego rozwoju larwy karaczana prusaka linieją od 6 do 7 razy. Po zrzuceniu oskórek zjadany jest przez larwy. Długość rozwoju larw uzależniona jest od temperatury w której rozwój ten następuje. Przy temperaturze wynoszącej 21°Celsjusza rozwój ten trwa 174 dni. Przy temperaturze wynoszącej 30°Celsjusza długość tego rozwoju skraca się do 74 dni. W badaniach laboratoryjnych stwierdzono, że czas rozwoju larw karaczana prusaka hodowanych pojedynczo jest dłuższy niż jest to w przypadku larw karaczanów prusaków hodowanych w grupach. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe karaczanów prusaków są dość odporne na brak pożywienia. Przy temperaturze wynoszącej 22°Celsjusza małe larwy karaczanów prusaków mogą przeżyć 10 dni bez pożywienia. Jeśli chodzi o czas, który mogą bez pożywienia przeżyć osobniki dorosłe karaczana prusaka to jest on silnie uzależniony od płci danego karaczana prusaka. W przypadku samców karaczana prusaka jest to 15 dni, a w przypadku samic karaczana prusaka 40 dni. Ciała larw karaczanów prusaków są silnie spłaszczone. Ułatwia to im przebywanie w niedostępnych miejscach takich jak listwy podłogowe, szpary i okolice rur kanalizacyjnych oraz przedostawanie się przez wąskie szczeliny. Za dnia karaczany prusaki przebywają w ukryciu. Bardzo intensywne żerowanie karaczanów prusaków ma miejsce krótko po zapadnięciu zmroku oraz tuż przed świtem. Najdrobniejsze wstrząsy podłoża lub nawet gwałtowniejsze ruchy powietrza powodują ich szybką ucieczkę. Posiadane przez karaczany prusaki skrzydła używane są przez nie wyłącznie do lotu szybowcowego. Samce karaczanów prusaków mogą wykonywać niewielkie skoki.

Karaczan prusak szkodnikiem wszystkożernym

Karaczan prusak jest owadem bardzo pospolitym. Występuje on w magazynach, mieszkaniach, szpitalach, restauracjach i innych miejscach. Pożywieniem karaczanów prusaków są głównie resztki żywnościowe. Karaczany prusaki preferują produkty zawierające duże ilości wody takie jak na przykład marchew, owoce, ziemniaki niemniej żeruje on również w suchszych produktach takich jak pieczywo, cukier i mąka. Karaczany prusaki są wszystkożerne, ale nie mogą rozwijać się jeśli żywią się produktami zawierającymi niewielkie ilości białka. Sporadycznie zdarza się wśród karaczanów prusaków kanibalizm. Jego ofiarą padają osobniki okaleczone lub te, które nie zrzuciły jeszcze do końca oskórka larwalnego.

Szkody powodowane przez karaczana prusaka polegają na zanieczyszczaniu produktów wylinkami i odchodami, a także na przenoszeniu powodujących gnicie produktów grzybów i bakterii.

Karaczan prusak wywodzi się z Azji, ale obecnie występuje na całym świecie. Najczęściej pojawia się w lokalach posiadających centralne ogrzewanie. Występuje gromadnie.

Przybyszki

Na terenie Polski sporadycznie pojawiają się również karaczan australijski znany też jako przybyszka australijska i karaczan amerykański znany również jako przybyszka amerykańska. Gatunki te są jednak znacznie rzadsze od karaczana wschodniego i karaczana prusaka ponieważ mają wysokie wymagania dotyczące z temperatury.

Zadomkowate – karaczany żyjące poza budynkami

Karaczany żyją nie tylko wewnątrz budynków, ale również poza nimi. Wszystkie występujące w Polsce karaczany żyjące poza budynkami zaliczane są do rodziny zadomkowatych. Nie stanowią one zagrożenia dla działalności człowieka ponieważ nie mogą rozmnażać się wewnątrz budynków. Przedstawiciele zadomkowatych, którzy przypadkiem trafią do wnętrz budynków giną po upływie kilku dni. W związku z tym zazwyczaj nie ma konieczności zwalczania przedstawicieli tej rodziny. Wszystkie owady zaliczane do rodziny zadomkowatych są dość rzadkie w związku z czym dość rzadko są one również spotykane. Przedstawicielami zadomkowatych występującymi w Polsce są między innymi bezżyłka plamista, zadomka leśna i zadomka polna.

Bezżyłka plamista

Bezżyłka plamista (Phyllodromica maculata) jest brunatnoczarna i błyszcząca. Przedplecze bezżyłki plamistej jest czarne z wyjątkiem jasnego obrzeża. Pokrywy są żółtawe i pozbawione siatki żyłek oraz czarnych plamek.

Samice i samce bezżyłki plamistej różnią się między sobą przede wszystkim wielkością i kształtem pokryw. Pokrywy samic bezżyłki plamistej są zaokrąglone i ścięte. Osiągają one od 2,7 do 3,2 milimetrów długości. Pokrywy samców sięgają do końca ich odwłoka. Mają one od 5,5 do 6 milimetrów długości. Ponadto samice bezżyłki plamistej są minimalnie mniejsze od samców. Mają one od 6,5 do 7 milimetrów długości podczas gdy samce mają od 6,5 do 7,4 milimetra długości. Poza tym u samców nie występuje czarnobrunatna plama w dolnej części pokryw.

Bezżyłka plamista występuje na terenie centralnej Europy. Jej obszar występowania rozciąga się od Polski , Słowacji i Węgier przez Czechy i austriacki Tyrol aż do rzeki Ren w Niemczech. Możliwe, że występuje ona również na terenie Ukrainy, Rumunii i Szwajcarii.

W Polsce bezżyłka plamista występuje w całym kraju. Pojawia się od maja do sierpnia.

Zadomka leśna

Zadomka leśna ma od 9 do 11 milimetrów długości. Jej pokrywy są brunatnożółte i lancetowate. Przedplecze zadomki leśnej jest czarne z wyjątkiem mającego barwę kości słoniowej obramowania. Dołek gruczołowy okrągławy i duży. Zadomka leśna jest szeroko rozpowszechniona na terenie Europy. Jest pospolita w całej Polsce.

Zadomka polna

Zadomka polna jest pospolita w Europie i na terenie zachodniej Syberii. Ma ona od 7 do 13 milimetrów długości. Ubarwienie jej ciała jest zmienne. Skrzydła samca zadomki polnej są długie. Na jego przedpleczu znajduje się czarna plama o nieostrych krawędziach. Samice mają krótsze skrzydła, a ich przedplecze jest jasnobrązowe.

Zadomka polna występuje głównie na terenie lasów. Występuje również na terenie sadów, ogrodów i w zaroślach. Zadomka polna jest wszystkożerna.

Samce najczęściej widywane są na ziemi, a samice na niskich roślinach. Przedstawiciele tego gatunku widywani są od maja do września. Samice składają jaja do mających 3 milimetry długości kokonów.

Pest Control – Profesjonalna firma zwalczająca szkodniki

1 sierpnia, 20181 sierpnia, 2018Zwalczanie

Pest control – Czym i po co jest?

Na ziemi istnieje kilka milionów gatunków żywych organizmów, a ich dokładnej liczby prawdopodobnie nigdy nie poznamy. Wiele spośród nich powoduje poważne straty w ludzkiej działalności. Organizmy te nazywamy szkodnikami. W związku z powodowanymi przez nie stratami powstała konieczność zwalczania szkodników. Firmy których działalność polega na działaniach takich jak zwalczanie szkodników lub tępienie szkodników to firmy pest control. Pest control to angielski termin zawierający w swoim znaczeniu wszelkie działania związane ze zwalczaniem szkodników, a także ich monitorowaniem. W Polsce termin firma pest control używany jest zamiennie z terminem firma DDD lub firma zwalczająca szkodniki. Większość szkodników zwalczanych przez firmy pest control lub firmy DDD zaliczanych jest do jednej z czterech grup organizmów. Grupy te to mikroorganizmu, owady, roztocze i gryzonie. Do mikroorganizmów zaliczamy różne w tym również zupełnie niespokrewnione ze sobą organizmy, które łączą ze sobą niewielkie rozmiary. Trzy ostatnie spośród wymienionych grup to grupy systematyczne.

Działania podejmowane w celu zwalczania mikroorganizmów nazywamy dezynfekcją, działania podejmowane w celu zwalczania owadów nazywane są dezynsekcja, działania podejmowane w celu zwalczania roztoczy nazywane są deakaryzacją, a działania podejmowane w celu zwalczania gryzoni nazywane są deratyzacją.

Jakie straty powodują szkodniki

Jak wspominaliśmy szkodnikami nazywamy organizmy powodujące straty w naszej działalności. Dlatego poruszając tematy takie jak firma pest control i szkodniki warto przyjrzeć się temu, jakiego rodzaju są to straty.

Przede wszystkim straty powodowane przez szkodniki polegają na niszczeniu produkowanej przez nas żywności. Uszkodzenia te wynikają zwłaszcza z zanieczyszczania żywności przez kał, wylinki i martwe osobniki szkodników. Wbrew temu co może się wydawać straty powodowane przez zjadanie żywności przez szkodniki mają mniejsze znaczenie i są wielokrotnie mniejsze od strat powodowanych przez ich zanieczyszczanie przez nie.

Straty w przechowywanej żywności powodują między innymi szkodniki takie jak wołek zbożowy, myszy i szczury.

Wiele szkodników jest pasożytami. Pasożytują one za równo na człowieku jak i na hodowanych przez niego zwierzętach oraz na uprawianych przez niego roślinach. Spośród pasożytów zwalczanych przez firmy DDD najwięcej strat powoduje ptaszyniec kurzy, który żeruje na kurach w związku z czym powoduje bardzo znaczące straty na terenie kurników. Pasożytami ludzi najczęściej zwalczanymi przez firmy pest control są pluskwy, kleszcze i komary.

Duże straty szkodniki powodują również w związku z przenoszonymi przez siebie chorobami. Na terenie Polski najwięcej chorób przenoszą kleszcze. W rejonach tropikalnych najwięcej chorób przenoszonych jest przez komary, które właśnie z powodu przenoszonych przez siebie chorób uważane są za najgroźniejsze dla człowieka zwierzęta. Spośród innych gatunków zwierząt najwięcej chorób przenoszą muchy i gryzonie.

Kolejnym negatywnym aspektem działalności szkodników jest uszkadzanie przez nie budowli i przedmiotów. Szczególnie duże uszkodzenia powodują szkodniki drewna takie jak kołatek domowy, spuszczel pospolity, miazgowce i krokwiowiec piłkorożny. Działalność szkodników drewna nierzadko doprowadza do całkowitego zniszczenia budynków w których odbywa się ich żerowanie. Każdy szkodnik drewna posiada określone wymagania co do rodzaju drewna w którym odbywa się jego żerowanie. Wymagania te obejmują między innymi gatunek drewna, jego wiek, wilgotność oraz stopień zagrzybienia. Różnice w wymaganiach sprawiają, że różne szkodniki drewna rzadko żerują w tym samym fragmencie drewna, a dla niemal każdego niezabezpieczonego rodzaju drewna można wskazać szkodnika drewna, który mógłby w nim żerować.

Obok szkodników drewna do uszkodzeń budynków często doprowadzają również myszy, szczury, gołębie, kuny i jaskółki. Zwalczaniem także tych szkodników zajmują się firmy Pest Control.

Jeśli chodzi o przedmioty to największe straty szkodniki powodują w przedmiotach zabytkowych i archiwalnych. Wiele cennych dóbr kultury zostało zniszczonych przez szkodniki ponieważ nie zostały one prawidłowe zabezpieczone przed ich działalnością. Wśród zabytków i archiwaliów szczególnie często niszczone są przez szkodniki zabytki i archiwalia wykonane z tkanin, drewna, skór lub papieru.

Nie są to rzecz jasna wszystkie straty powodowane przez szkodniki w ludzkiej działalności.

Jakie są metody pest control?

Różnorodność strat powodowanych przez szkodniki, a także wielość ich gatunków sprawiły, że powstało wiele metod ich zwalczania, które może zastosować firma pest control. Dla większości gatunków szkodników opracowano co najmniej kilka metod ich zwalczania. To z jakich metod skorzysta firma pest control do zwalczania danego gatunku szkodnika w konkretnej sytuacji uzależnione jest od wielu czynników w tym między innymi od liczebności szkodników, które zwalcza firma pest control, miejsca w którym występują szkodniki, które zwalcza firma pest control, preferencji klientów firmy pest control oraz od tego jakimi technologiami zwalczania szkodników dysponuje konkretna firma pest control. Bardzo często w celu zwalczania szkodników firma pest control stosuje wiele metod jednocześnie. Zwalczanie szkodników za pomocą wielu metod jednocześnie to zintegrowane zwalczanie szkodników.

Profilaktyka pest control

Nieodzownym elementem pest control jest profilaktyka. Podstawą profilaktyki pest control jest niedopuszczenie do pojawienia się szkodników w miejscu w którym będą one mogły spowodować zagrożenie dla naszej działalności. Działania te mogą być podejmowane w czterech skalach.

W największej skali polegają one na powstrzymaniu rozprzestrzeniania się szkodników na nowe obszary na przykład na teren nowych państw. Służą temu działania takie jak kwarantanny i kontrole przeprowadzane na granicach państw. Spośród działań, które podejmowane są w celu zapobiegnięciu zwiększaniu się obszaru na którym żyją szkodniki zaliczane do danego gatunku szczególnie intensywne są działania związane ze szkodnikami drewna. Aby powtrzymać te szkodniki opracowany został standard ISPM 15 określany też jako IPCC 15. Wspomniany standard określa sposób użycia w handlu międzynarodowym opakowań, które wykonane są z drewna. W celu spełnienia wymagań tego standardu firmy pest control przeprowadzają działania takie jak fumigacja eksportowa, fumigacja na eksport lub fumigacja palet. Fumigacja eksportowa zwalcza wszystkie gatunki szkodników drewna.

W średniej skali podejmowane są działania mające powstrzymać szkodniki przed przedostaniem się ich do konkretnych budynków lub pomieszczeń. Osiągane jest to poprzez budowanie lub remontowanie budynków w sposób zapewniający ich owadoszczelność i gryzonioszczelność , zakładanie siatek na okna i wszelkie inne otwory oraz kontrolowanie wnoszonych na teren danego budynku towarów w tym zwłaszcza produktów żywnościowych. Wymienione działania szczególnie intensywne są w branży spożywczej.

W mniejszej skali działania mające na celu powstrzymanie rozprzestrzeniania się szkodników polegają na zamykaniu szaf oraz pojemników zawierających żywność lub cenne przedmioty co ogranicza dostęp do nich szkodnikom, które już przedostały się do danego pomieszczenia.

Ostatnią barierą przed szkodnikami są same opakowania produktów. Nie należy jednak zapominać tym, że opakowania produktów nie stanowią całkowicie pewnej ochrony przed szkodnikami ponieważ wiele spośród gatunków szkodników potrafi je przegryzać.

Pest Control – Zwalczanie szkodników

Wymienione metody nie zawsze okazują się skuteczne. Czasami wcale nie są one podejmowane ponieważ nie pomyślano o nich wcześniej lub prawdopodobieństwo pojawienia się konkretnego szkodnika w danym miejscu jest na tyle małe, że prowadzenie tego typu działań jest nieopłacalne. Co zrobić w takiej sytuacji?

Odstraszanie szkodników w pest control

Najbardziej humanitarna metoda na szkodniki to odstraszanie szkodników. Szkodniki mogą być odstraszane dźwiękami, zapachami lub sygnałami wizualnymi. Odstraszanie szkodników jest mało skuteczne. Zazwyczaj hałasy lub przedmioty używane do odstraszania mają kojarzyć się szkodnikowi z zagrożeniem. Niestety szkodniki szybko uczą się, że zagrożenie to nie jest prawdziwe. Gołębie początkowo uciekają widząc zrobione z plastiku sylwetki ptaków drapieżnych, lecz szybko zaczynają dostrzegać, że rzekomy ptak nie lata, a często nawet nie porusza się w związku z czym przestają one traktować go jako zagrożenie. To samo dotyczy hałasu stosowanego w celu odstraszania łasic, kun, dzików, kretów czy nornic. Niska skuteczność odstraszania sprawia, że rzadko stosowane jest ono przez firmy pest control. Metody oparte na odstraszaniu popularniejsze są raczej wśród osób, które same zmagają się ze swoim problemem ze szkodnikami w związku z czym nie zdają sobie sprawy z tego, które metody zwalczania szkodników są skuteczne, a które z nich nie.

Szkodniki mogą być odstraszane również za pomocą zapachów. Metodą tą odstraszane są między innymi mrówki.

Jedną z nielicznych metod odstraszania cechującą się wysoką skutecznością jest odstraszanie dzikich ptaków za pomocą sokołów. Skuteczność sokołów wynika z faktu, że rzeczywiście stanowią one zagrożenie dla dzikich ptaków. Metoda ta popularna jest zwłaszcza na terenie lotnisk.

Pułapki w pest control

Istnieje wiele sposobów na pozbycie się szkodników jeśli już pojawiły się one w danym miejscu. Jedną z nich jest użycie pułapek. Owady zwalczane są pułapkami feromonowymi przyciągającymi je feromonami. Inne rodzaje pułapek często stosowane są w celu zwalczania gryzoni.

Środki chemiczne w pest control

Najczęściej szkodniki zwalczane są za pomocą różnego rodzaju substancji chemicznych. Metody te stosuje niemal każda firma pest control.

Substancją chemiczną mającą szczególnie duże znaczenie w pest control jest fosforowodór. Podczas fumigacji za pomocą fosforowodoru poddawany temu zabiegowi obiekt przykrywany jest rodzajem namiotu. Następnie do wnętrza tego namiotu wpuszczany jest fosforowodór. Gazowanie fosforowodorem stosowane jest przez firmy pest control przede wszystkim w celu zwalczania szkodników drewna. Dwa najczęściej zwalczane przez firmy pest control tą metodą szkodniki to kołatek domowy i spuszczel pospolity. Obok zwalczania szkodników drewna gazowanie fosforowodorem to również sposób na zwalczanie szkodników magazynów zbożowych. Jest to skuteczny sposób na zwalczanie wołka zbożowego, zwalczanie trojszyka ulca, zwalczanie rozkruszka mącznego, zwalczanie mącznika młynarka i zwalczanie skórka zbożowego.

Szkodniki drewna często zwalczane są również za pomocą żelu owadobójczego XILIX. Żelem tym smarowane jest drewno w którym żerują szkodniki zaliczane do tej grupy. Żel owadobójczy XILIX to skuteczny sposób na zwalczanie kołatka domowego i zwalczanie spuszczela pospolitego. Żel owadobójczy XILIX to również skuteczny sposób na zabezpieczenie drewna przed pojawieniem się w nim szkodników drewna w przyszłości cechujący się wyjątkowo długim czasem działania.

Komary, kleszcze, pluskwy i karaluchy zwalczane są przez oprysk lub zamgławianie wodą zmieszaną z substancjami biobójczymi.

Użycie wysokich lub niskich temperatur jak metoda na szkodniki w pest control

Szkodniki mogą być zwalczane przez firmy pest control poprzez poddane ich działaniu temperatur wykraczających poza zakres temperatur w których mogą one przeżyć. Metody te stosowane są w celu zwalczania roztoczy i owadów. W stosunku do gryzoni nie są one stosowane ponieważ jako zwierzęta stałocieplne są one dość odporne na wahania temperatur.

Metody termiczne są mniej popularne niż zwalczanie szkodników za pomocą środków chemicznych ponieważ nagrzanie pomieszczeń lub przedmiotów do odpowiednio wysokich temperatur lub obniżenie panujących w nich temperatur do wartości odpowiednio niskich jest dość trudne, a ponadto może ono doprowadzić do uszkodzenia przedmiotów.

Najczęściej stosowaną metodą termiczną pest control jest ogrzewanie za pomocą promieniowania mikrofalowego. Metoda ta stosowana jest w celu zwalczania szkodników drewna. Metoda mikrofalowa zwalczania owadów skutecznie tępi wszelkie szkodniki, które żerują w drewnie w również te najpowszechniejsze takie jak na przykład kołatek domowy i spuszczel pospolity. Promieniowanie mikrofalowe może zostać precyzyjnie skierowane w kierunku konkretnego fragmentu drewna dzięki czemu skorzystanie z niego nie wiąże się z koniecznością nagrzewania całych pomieszczeń, lecz ogranicza się jedynie do miejsca w którym występuje problem ze szkodnikami.

Popularność metody mikrofalowej w ostatnim czasie spadła w związku z pojawieniem się żelu owadobójczego XILIX. Żel owadobójczy XILIX stanowi obecnie dobrą alternatywę dla nagrzewania za pomocą promieniowania mikrofalowego. Żel ten nakładany jest na drewno i skutecznie zabija żerujące w nim szkodniki.

Lampy owadobójcze na owady latające – pest control

Lampy owadobójcze to kolejna metoda zwalczania szkodników stosowana przez firmy pest control. Lampy te przyciągają owady latające, a następnie je zabijają. Wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje lamp owadobójczych różniące się między sobą tym w jaki sposób zabijają one owady. W lampach rażących owady latające zabijane są przez siatkę pod napięciem, a w lampach lepowych przyklejają się do lepu, a następnie giną z powodu braku pożywienia. Lampy owadobójcze umożliwiają poznanie ilości owadów latających pojawiających się w danym miejscu dzięki możliwości policzenia zabitych przez nie insektów.

Ziarnojad brazylijski (Spermophagus subfasciatus Boh.)

19 lipca, 201811 lipca, 2018Zwalczanie

Ziarnojad brazylijski

**(Spermophagus subfasciatus Boh.)**

Czym jest ziarnojad brazylijski ?

Ziarnojad brazylijski to chrząszcz z rodziny strąkowcowatych.

Jak wygląda ziarnojad brazylijski – Charakterystyka szkodnika

Samice ziarnojada brazylijskiego są oliwkowo-brązowe, a samce jasnobrązowe. Samice ziarnojada brazylijskiego są większe od samców. Mają one od 2 do 2,2 milimetrów długości podczas gdy samce mają od 1,6 do 1, 8 milimetra długości.

Głowa ziarnojada brazylijskiego jest szeroka, niemal trójkątna. Nie posiada ona przewężenia znajdującego się za oczami, które można zaobserwować u wielu innych gatunków strąkowców. Jest ona czarna z wyjątkiem białych kępek włosów. Czułki piłkowane. Przedplecze bardzo szerokie w stosunku do swojej długości. Całe ciało ziarnojada brazylijskiego jest owalne i szerokie. Odnóża ziarnojada brazylijskiego są ciemnobrązowe z wyjątkiem jaśniejszych stóp. Na wierzchołkach goleni ziarnojada brazylijskiego znajdują się żółtoczerwone kolce.

Co je ziarnojad brazylijski – żerowanie owada

Ziarnojad brazylijski żeruje głównie na fasoli. Obok fasoli żeruje również na soi, grochu oraz na nasionach roślin motylkowatych.

Rozwój ziarnojada brazylijskiego

Jaja przyklejane są przez samice ziarnojada brazylijskiego do fasoli lub innych ziaren na których będzie odbywało się żerowanie larw wkrótce po zakończeniu przez samice stadia poczwarki. Pojedyncza samica składa przeciętnie od 20 do 30 jaj. Jaja ziarnojada brazylijskiego są białe, okrągłe i płaskie. Mają one 0,4 milimetra szerokości i 0,6 milimetra długości.

Żerowanie larw ziarnojada brazylijskiego odbywa się wewnątrz nasion. Wszystkie stadia larwalne ziarnojada brazylijskiego pozbawione są odnóży. Jest to ewenementem wśród strąkowców ponieważ w przypadku większości przedstawicieli tej grupy pierwsze stadium larwalne posiada odnóża.

Przepoczwarzenie larw ziarnojada brazylijskiego ma miejsce w kokonie, który budowany jest przez nie z resztek kału i pokarmu.

Optymalna dla rozwoju ziarnojada brazylijskiego temperatura wynosi 31,5 stopni Celsjusza. W temperaturze tej cykl rozwojowy ziarnojada brazylijskiego trwa od 23 do 31 dni. W niższych temperaturach czas rozwoju ziarnojadów brazylijskich wydłuża się do nawet 3-4 miesięcy w przypadku najniższych temperatur w których może następować rozwój tego owada.

Występowanie ziarnojada brazylijskiego

Początkowo ziarnojad brazylijski występował wyłącznie na terenie Ameryki Łacińskiej. Z towarami w których żeruje rozprzestrzeniał się na kolejne rejony świata w których panują wysokie temperatury. Na terenie Europy ziarnojad brazylijski występuje w ogrzewanych pomieszczeniach.

Dezynfekcja kurnika metodą ozonowania

11 lipca, 2018Zwalczanie

W hodowli kur bardzo ważne jest utrzymywanie kurników we właściwym stanie higienicznym. W tym celu konieczne jest regularne przeprowadzanie ich czyszczenia, dezynfekcji, dezynsekcji i deratyzacji. Dezynsekcją nazywamy działania mające na celu zwalczanie owadów, a deratyzacją działania mające na celu zwalczanie gryzoni. Dezynfekcja to zwalczanie mikroorganizmów w tym między innymi wirusów i bakterii.

Dezynfekcja kurnika

Dezynfekcja kurników jest niezbędnym elementem działań przeprowadzanych w celu zapobiegania wystąpieniu chorób wśród hodowanego w nich drobiu. Dezynfekcja kurnika nie likwiduje całkowicie znajdujących się na jego terenie drobnoustrojów, lecz prowadzi do znacznego zmniejszenia ich liczebności aż do poziomu przy którym nie stanowią one zagrożenia sanitarnego. Jednym z nieodzownych elementów dezynfekcji kurnika jest ozonowanie kurnika. Ozonowanie kurnika jest jednym z szeregu działań podejmowanych pomiędzy odtransportowaniem ptaków z kurnika, a wstawieniem nowych w celu przygotowania kurnika do odchowu kolejnej partii drobiu.

Konieczność przeprowadzenia działań takich jak czyszczenie kurnika, dezynsekcja kurnika i dezynfekcja kurnika pojawia się po każdym cyklu produkcyjnym w hodowli drobiu.

Przed przeprowadzeniem dezynfekcji kurnika zazwyczaj przeprowadzana jest dezynsekcja kurnika czyli zwalczanie owadów znajdujących się na terenie kurnika. Przed dezynfekcją kurnika obiekt jest też gruntownie sprzątany. Sprzątanie to polega przede wszystkim na usuwaniu z obiektu resztek paszy, ściółki, kurzu, pajęczyn oraz innych znajdujących się na terenie kurnika zanieczyszczeń. Oczyszczana jest też sieć, która dostarcza wodę pitną dla drobiu. Następnie następuje mycie kurnika oraz dezynfekcja kurnika na mokro obejmująca znajdujące się w danym kurniku urządzenia oraz wszystkie powierzchnie pomieszczeń czyli sufity, ściany i podłogi. Ruchome części urządzeń takie jak na przykład linie i automaty paszowe należy zdemontować i czyścić oddzielnie. Dla efektywności mycia kurnika duże znaczenie ma zastosowanie odpowiednich preparatów odtłuszczających i zmniejszających napięcie powierzchniowe.

Już podczas wymienionych działań usuwanych jest około 4/5 znajdujących się na terenie kurnika patogenów. Po wyschnięciu mytego obiektu przeprowadzana jest jego dezynfekcja kurnika za pomocą środków chemicznych podczas której liczebność mikroorganizmów na terenie kurnika ulega dalszej redukcji.

Ozonowanie kurnika

Kolejnym etapem jest ozonowanie kurnika podczas którego następuje dalsza redukcja liczebności drobnoustrojów. Przed ozonowaniem kurniki są przewietrzane, a następnie uszczelniane, co utrudnia ozonowi powstającemu podczas ozonowania wydostawanie się na zewnątrz kurnika.

Niszczenie patogenów podczas ozonowania kurnika następuje na skutek utleniania ich ścian komórkowych przez ozon. Podczas tego procesu ozon rozpada się tworząc zwykły tlen.

Ozon stosowany podczas ozonowania kurnika produkowany jest za pomocą generatorów ozonu. Wytwarzają go one z tlenu znajdującego się w powietrzu.

Jeśli stężenie ozonu podczas zabiegu ozonowania kurnika będzie szczególnie duże może on również eliminować żyjące w kurnikach organizmy wielokomórkowe takie jak na przykład ptaszyniec kurzy, roztocza, pleśniakowiec lśniący i karaczany.

Czas ozonowania kurnika uzależniony jest od wielkości ozonowanego kurnika, wydajności generatorów ozonu używanych podczas ozonowania kurnika i ich ilości. Zazwyczaj ozonowanie kurnika trwa kilka godzin.

Po przeprowadzeniu zabiegu jakim jest ozonowanie kurnika należy przewietrzyć kurnik w którym odbywało się ozonowanie kurnika. Jeśli kurnik w którym przeprowadzono ozonowanie kurnika nie będzie wykorzystywany natychmiast po przeprowadzeniu tego zabiegu wietrzenie kurnika w którym przeprowadzono ozonowanie kurnika nie jest konieczne.

Obok dezynfekcji kurnika ozonowanie kurnika usuwa również pozostałości chemiczne innych, wcześniej przeprowadzonych zabiegów.

Czym jest ozon ?

Ozonowanie kurnika przeprowadzane jest za pomocą ozonu. Przyjrzyjmy się bliżej temu, czym jest ozon. Ozon znany również jako tritlen to niebieski gaz będący jedną z form tlenu. Ma on specyficzną, ostrą woń. W warunkach naturalnych ozon powstaje podczas burzy oraz na skutek oddziaływania promieniowania ultrafioletowego. Po burzy często czujemy świeży, wiosenny zapach, za który odpowiada właśnie ozon. Podczas ozonowania kurnika nie należy zapominać jednak o tym, że utrzymujący się po zabiegach ozonowania zapach nie świadczy o tym, że gaz ten nadal obecny jest w miejscu w którym odbywało się ozonowanie.

Stosowanie ozonu jako środka dezynfekcyjnego znacząco ułatwia fakt, że gęstość tego gazu jest dwukrotnie wyższa od gęstości powietrza w związku z czym nie ucieka on w górę podczas zabiegu. Bardzo dobrze bo blisko dziesięciokrotnie lepiej niż jest to w przypadku standardowych odmian tlenu rozpuszcza się on w wodzie. Ozon jest bardzo nietrwały. Jego okres połowicznego rozpadu czyli czas po którym rozpada się połowa cząsteczek ozonu wynosi od 20 do 30 minut w powietrzu i od 1 do 10 minut w wodzie.

Ozon to najsilniejszy spośród utleniaczy. Zwalcza on wszelkiego rodzaju mikroorganizmy w tym bakterie i ich zarodniki przetrwalnikowe, grzyby i ich zarodniki, wirusy i pierwotniaki. W wyjątkowo dużych stężeniach może on być niebezpieczny również dla ludzi.

Spośród stosowanych środków dezynfekcyjnych ozon jest jednym z najbardziej skutecznych.

Podstawową obok wysokiej skuteczności zaletą ozonu jako czynnika dezynfekcyjnego jest jego nietrwałość. Ozon szybko rozpada się tworząc tlen. Oznacza to, że używając do dezynfekcji ozonu mamy pewność, że po zabiegu przeprowadzonym tą metodą nie pozostaną żadne szkodliwe substancje, które mogłyby zagrozić kurom które będą hodowane w kurniku w którym przeprowadzone zostało ozonowanie. Nietrwałość ozonu sprawia, że w przeciwieństwie do innych substancji jego użycie nie wiąże się z długotrwałym utrzymywaniem się zapachu substancji używanej do dezynfekcji.

Wbrew pozorom użycie ozonu do dezynfekcji nie jest praktyką nową. Po raz pierwszy użyty został on w tym celu, a konkretnie do dezynfekcji wody już niedługo po jego odkryciu pod koniec XIX wieku.

Inne miejsca w których przeprowadzane jest ozonowanie

Kurniki nie są jedynymi miejscami w których stosowane jest ozonowanie.

Ozon jest szeroko stosowany w celu usuwania nieprzyjemnych zapachów, alergenów i roztoczy. Zwalcza on miedzy innymi bakterie takie jak Salmonella, E. Coli, Cryptosporidium i Clostridium.

Ozonowanie przeprowadzane jest również w przetwórstwie mięsa, ryb, warzyw i owoców. Przeprowadzane są też zabiegi takie jak ozonowanie chlewni lub ozonowanie obór.

Ozonowanie często stosowane jest również w domach, mieszkaniach i samochodach w których służy ono do przede wszystkim do zwalczania nieprzyjemnych zapachów takich jak na przykład zapach papierosów, który wnika w meble i tkaniny znajdujące się w miejscach w których często są one palone, a także zapach spalenizny występujące w miejscach w których doszło do pożaru.

Ozonowanie stosowane jest również w celu dezynfekcji sal zabiegowych i operacyjnych znajdujących się w placówkach medycznych takich jak szpitale, poczekalnie i przychodnie.